Çocuk Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Öyle bir feryat ki; bulutları yarıp,
atmosferi delip arşa çıkıyor.
Öyle bir ağıt ki; kalbimi ta kökünden söküp atıyor.
Nasıl bir acı ki; göz yaşlarım karşısında
yağmur bile yağmaya utanıyor.

Tarifi zor, parçalanmış bedenleri enkaz enkaz
aramanın,
bulması imkansız... Gün ortasındaki karanlıkta kaybolmuş ruhları
dünyayı sarıyor; ıssızlıkta göz yaşlarına boğulmuş
bir çocuğun hıçkırıkları.

Her taraf toz duman içinde; uzaktan bir silüet,
puslu gözlerim zar zor seçiyor kim olduğunu.
Enkazların içinden yavaş yavaş yaklaşıyor,
sonra çocuğa dönüp saçlarını okşuyor.

Çatık kaşlarının altından umut var gülümsemesiyle:
“Hayat devam ediyor çocuk, hayat devam edecek.”

Evet, belki zor olacak, belki her gün ağlayacaksın.
Ama yine de hayata bir kenarından tutunacaksın.
Her kaybediş, yeni bir hikâyeye gebedir çocuk.
Tutun acılarına ve büyü; iyi bir yaşam sür.

Tüm acılara, kaybedişlere rağmen,
sen büyü çocuk. Ben senin yerine bin kez ölürüm.
Dünya sönsün ama senin gülüşün sönmesin çocuk.
Senin gülüşün, benim umutlarımı her gün diri tutar.
Sen gülmezsen, bu karanlık dünya beni alır, yutar.

Aldırma bu yıkıma, bu talana, bu kahpe yalana.
Sen güldükçe, gülüşün rehber olacak masmavi umutlarıma.

Kalbim sığmıyor göğsüm kafesine.
Aldırma sen derinden gelen yarım yamalak nefesime.
Bakma gözümden akan yaşlara,
ağlamıyorum ben çocuk, sadece toz kaçtı
göz kapaklarıma...

Bu yıkık dökük şehrin enkazında bir umut kırıntısı ararken,
şimdi kalk; acılarını arkanda bırak
ve geleceğe umutla bak.

Belki acını dindiremem ama
rehber olurum gelecek kurman için sana.

Çık bu enkazın içinden çocuk, çık.
Bırak huzur içinde uyusun orada yatanlar.
Sen ağladıkça enkazlar daha da büyüyor,
dünya içten içe çürüyor.

Sen gül ki; yeniden yeşersin kâinat.
Sen gül; bütün sağanak yağmurlara inat.

Biliyorum, bize yeniden öğretti kaybedişi hayat.
Şimdi sadece hayatta kalmaya çalışıyorum.
Anılara tutunarak ben çocuk, büyüdüm.

Her türlü yıkımı, acıyı, acizliği;
tüm sevdiklerimi yitirdiğimde gördüm.
Tüm çocukluğumu orada o enkazlara gömdüm.

Evet, yaşamak yılların geçmesi ise yaşadım.
Her gün içten içe öldüm ve yaşlandım.

Ben öldüm ama siz yaşayın.
Benim adım; sahipsiz bir mezar, ıssız bir sahil
ve kimsesiz bir can...

Benim adım çocuk,
çünkü ben öldüm erken yaşta.
Nedenini sormayın; bazen açlıktan Afrika’da,
bazen sürgün gelmiş kahpe bir savaş,ın ortasında Ortadoğu’da...

Şimdi oturmuş bu mektubu size yazıyorum,
sizin bildiğiniz öteki taraftan.
Aslında bilmediğiniz o araftan