Çocuk...Dünyanın en saf,en masum,en dürüst,en içten,en güzel yaratığı...O küçücük gönlünde okyanusları barındıran bir çağlayansın sen...Sen yatağına sığmayan nehirsin çocuk...
Yalanı biz öğrettik sana. Biz öğrettik sana güvensizliği... Kaleme aldığımız güzel şeyleri kağıtlarda bıraktık. Yaşama geçiremedik. Bir azgın nehir örneği vurmayı,kırmayı,yıkmayı savaşı öğrettik. Tepemizde barış güvercinlerinin uçuştuğu bir ortamda oyuncak silahlar verdik eline...Taramalı verdik,toplu verdik,barabellum verdik...Bilim kurgularla seni barıştan soğuttuk,savaşa özendirdik...
Okula başlattık sonra seni,hiç hazırlıksız...Ne için okuman gerektiğini bile anlatamadık...O körpe beynine akıl almaz şeyleri yerleştirdik. Resime yetenekliysen müzikci yaptık...Müziğe yetenekliysen ziraatçı... Lisede de hiç kimse seni düşünmedi çocuk...Başarıyı hep notta aradık. Hep birileriyle mukayese ettik seni...Hep birilerinin önünde ol istedik... Ama sen farklıydın. Biz bunun farkına varamadık...Üniversite sınavına gönderdik sonra seni...Hukuk istedin,filoloji çıktı karşına. Güzel sanatları istedin,veteriner hekimliği...Bütün büyüklerin birlik olduk; okumadan yazmadan diploma alabilmen için,okuma dan yazma dan nefret etmen için elimizden gelen her türlü gayreti gösterdik...Şimdi de senden şikayet ediyoruz çocuk...Kitap okumuyor.,gazete okumuyor,dergi okumuyor diyoruz...
Bu çarpık düzende hala okuyabilen,yazabilen,araştırabilen kardeşlerin varsa inan ki gözümüzden kaçmıştır. Yoksa bu tezatlar içerisinde biz onlarında yuvasını yapardık...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta