Çocuğun Umutlu Dünyası Şiiri - Beste Bekşen

Maceracılar da varmış,
Kimi denizlerle savaşırmış,
Kimi dağları aşarmış ,
Kimi atlara koşarmış .

Hayalperestler de varmış,
Kimi rüyadan çıkmazmış,
Kimi yaratıcıymış,
Kimi dünyaya ters bakarmış.

Bir de çocukluk varmış,
İkisini aynı anda yaparmış,
Koltuktan koltuğa macera yaşarmış,
Belki de ejderhalarda oynarmış.

Çocuk fısıldarmış rüzgarlara:
“Lütfen ver gücünü bana,
Ver ki koruyayım kuşları avcılardan,
Ver ki uzaklaştırayım fırtınaları insanlardan,
Durmasın hiçbir kalp, çünkü onlar da can.”

Çocuk fısıldarmış sulara:
“Lütfen ver gücünü bana,
Ver ki su götüreyim susuz kalanlara,
Ver ki söndüreyim yangınları, ölmesin doğa,
Önemlidir su, doysun tüm canlılar yağmurlara.”

Çocuk fısıldarmış Toprağa:
“Lütfen ver gücünü bana,
Ver ki yaşasın dünya,
Ver ki aç kalmasın benim gibi çocuklar,
Ölmesin kıtlıktan hiç kimse, kurtulsun hayatlar.”

Tüm bunlar için,
Çocuk kalbi gerekirmiş.
Çünkü hile bilmezmiş,
Duyarlıymış, hassasmış.

Çocuk sorduklarından yanıt beklemiş,
Ancak cevap veren yokmuş.
Ama bilmezmiş dünyayı,
Karanlığa ışık tutan yokmuş,
Kalbi temiz olan yokmuş.

Kötülük nasıl büyüdü,
Sorgulayan yokmuş.
Yine de çocuğun gözü parlıyormuş,
İyilikle, umutla doluymuş.

Bir gün o da büyümüş,
Büyüdükçe anlamış,
Dünya kinle, bencillikle doluymuş.
Sonunda o da iyilik parçasını öldürmüş,
Renkli dünyayı siyaha bürümüş!