Çocuğun Ölümü Şiiri - Nurullah Karagöz

Kendi halinde oyun oynuyordu insanlar
Bir kelebek çırpınıyordu korkuda
Dalgın uğraşlar gelecek erteliyordu
Zamanın nefesini duydu bir çocuk
Durdu ve ardına baktı duvarın
Kulağını dayadı akrebin karnına
Ses kesildi oyun başladı yeniden

“Evden camiye ayakları” bir vakte yürüyordu
Sesler uzanıyordu beşikten dışarı
Görüntüler takılıyordu renksiz ağlara
Ve korkunçtur dönüş sesi dünyanın
Kulaklar katı siyahla kesildiydi
Zaman ağlıyordu beşikten dışa
Yıldız düştü oyun içine
İnsan durdu kan süzüldü dudaklardan

Kan dindi oyun başladı yine
Güneş irkildi sahipsiz acıya
Serçeyi yuman bir kadın eliydi
Ay süslenmişti yine gerdek döşeğinde
Korkuyor kelebek olmaktan
Ruhlar oyun olmaktan
Bir mızıkçı peygamber olmaktan
Korkuyor bütün bir bilinç!

Işık şiddeti dindi güneşin
Bir kan damlası kondu kalktı
Bir kelebek kanat açtı başka ışıklara
Bir baş çevirdi insanlık
Olay yok devam edin oyuna