Çocuğun Düşü Şiiri - İsmail Çiçek

Çocuk düşlerinden uçuverdi,
Bir uçurumun dibine
Hala gülü gülüyordu gözleri
Hiçbir şeyini yitirmemiş gibi,
Çocuk yitirmişti aslında yitirilecek ne varsa
Çocukluğunu ilk başta
Düşlerini,
Belki de hayatını
Yine de gülüyordu gözleri
Ne kalmıştı geriye
Çocukluğundan, düşlerinden başka

Çocuk tekrar uykuya daldı
Belli ki bir düşün peşinden gidiyordu.
Düşler tükenmez diyordu
Çiçekler koparıyordu yeryüzünden
Yıldızlara uzanıyordu.

Çocuk sarı saçlıydı
Aydınlıktı yüzü
Yaması yoktu elbiselerinde
Elleri de yağlı ve kirli değildi üstelik
Ve bir gün;
Karanlığa rastladı düşleri
Görmemişti tatmamıştı
Esmer acıları gördü
Gözlerinde birikmiş öksüz ve yetim
Bir başına esir bırakılmış
Kimsesizliği gördü
Aynı gökyüzünün altında
Ayrı bir dili konuşup
Aynı acıya ortak olmadığını gördü.
Çocuk ağladı
Utandı saçlarının sarılığından
Yüzünün aydınlığından.
Neden esmer değildi,ötekiler gibi
Ve neden yaması yoktu elbiselerinde

O vakit uyandı
Çocuk düş görmez oldu.
Eli yüreğinde ıslaktı.
Belli ki düşleri kanatmıştı onu.