Çocuğum ben çocuk Şiiri - Şadıman Şenbalkan

çocuğum ben, çocuğum her daim çocuk
sen kadar çocuğum, çocuk ruhumdaki çocukla
ağladığım da olur, güldüğüm de, susutuğum da
tuturduğum da, istemediklerim de, boyun büktüğüm de
meraklarım binbir çeşit, sebep nedir bilmeden çocukça
şefkat bekliyorum, bu benim ey amca, teyze, dayı insanca
gönülden gelen bir sevgi izi beklerim gülüşünde herkesin
gösterişsiz nahif bir resim olmalı hayat isteğimdeki gülücüğün
gökyüzünün rengiyle eşittir umut, dediğim dedik mi bilmeden
yüksektir umut, ulaşılmaz değil, bilir mi hangi bir çocuk
sever dünyayı olduğu gibi alçak sevdasıza inat her çocuk
doldurur sepetine sevgiyi, umut trenine bindirir seni sevgiyle
o çocuk, seni beni evrendeki herkesi sevince, sevdirir yaşamın renklerini sevgiyle