Çocuğum Ben Şiiri - Erdoğan Gürtepe

Ben küçük bir çocuğum;
İnsanlar sokak aralarından yürüyor yavaş yavaş,
Hep aynı şeylerden konuşuyorlar; savaş.
Ben bilmiyorum savaş nedir,
Kötü müdür; yoksa iyi midir?
Bildiğim bir şey var;
İnsanlar ağlıyor acaba onun yüzünden mi?
Öyleyse ben sevmiyorum savaşı,
Göremiyorum artık oyun oynadığım arkadaşı.
Annenin biri oturmuş ağlıyor,
Feryadı yürekleri dağlıyor,
Evlat yok eş yok ata yok,
Akıllarda değil karın aç ya da tok.

Ben küçücük bir çocuğum;
Bu kadar ıstırab, gözyaşı neden?
Sokaklarda kan içinde birsürü beden.
Hep bunlar savaşın yüzünden mi oluyor?
Yüreklere insan düşmanlığı doluyor,
Herkes korku endişe soluyor,
Her gün onlarca beden kayboluyor.

Mahallemizde ellerinde tüfek geziyor asker,
Anlamıyorum ne diyor, ne demek ister.
Ama kızıyorum onlara,niye geldiniz buraya?
Acaba sizin hiç çocuğunuz yok mu?
Geceleri füzesiz bombasız uyur mu?
Ellerimizden tutacak kimse yok mu?
Dünya sağır mı duymuyor mu?

Her gün birçok genç, yaşlı, çocuk ölüyor,
Onlarla beraber insanlık da can çekişiyor,
Ve sonunda o da ölüyor...