Çocuğum Ben Şiiri - Yıldıray Gül

Kıraç toprakların büyüttüğü çocuğum ben.
Yağmurun inat edip yağmadığı,
Suyun kininin asırlardan kaldığı,
Ve asırlarcada kalacağı.
Bir kinin yıprattığı küçük bir çocuk.
Güneş alınma sana değil sözüm.
Nasıl olsun ışığı sende gördüm.
Serzenişim kül eden kine.
Senin sıçağın değil,kinin buzu,
Soğuğudur beni kavuran,
Beni bir yeşile hasret bırakan.
Yeşil diyorum rengini bilmem,
Ama ,yeşilmiş,öyle der efsane.
Ve derki; eskinden kin nerde?
Akarmış ırmaklar sevgi ile.
En güzel güller burda açarmış,
Burda büyümüş en güzel lale.
Görmedim ama çok isterdim bende,
Büyümek isterdim o sevgi ile,
Ama tüketmiş bu kin güzellikleri.
Yanımda durur son çiçeğin fosili.
Gelir mi o günler geri,biter mi bu kin?
Soruyorum kendime ve diyorum bilmem.
Bakıyorum aynaya ve anlıyorum birden,
Çünkü;
Kıraç toprakların büyüttüğü çocuğum ben..