Çocuğum Ben Şiiri - Osman Eroğlu Osmaniye

Saçlarımı taramıyor,
Gülle oynuyor,
Kiriştek çeviriyor,
Avazım çıktığı kadar bağırıyor,
Utanmıyor,
Soluk soluğa kalsam da,
Aşağı mahallenin çocukları ile,
Yarım kalan maçı oynuyor,
Portakal çiçeği toplayıp,
İpe takıyor,
Karşılıksız,
Hediye ediyorum.

Çocuğum ben..!
Çocuk.

Ağlamak zorda değildi,
Erkeksin aylama derlerdi.
Ağlamazdık.
Görülmeyen yerde,
Aklımıza gelirse yeniden ağlardık.
Gülmek içtendi,
Sevmek gibi,
Özen göstermezdik.
Karşılık beklemezdik,
Severdik,
Mızmızlansak ta, küs sekte
Oyuna başlayınca unuturduk.

Çocuğum ben..!
Çocuk.

Bugün yine,
Çocuğum büyümedim,
Çocuğum ben..!
Kırk yaşında,
Saçlarımda beyazların,
Yüzümde çizgilerin olduğuna,
Çoluk çocuğa karıştığıma,
Mahalleye oyuna değil,
İşe gittiğime,
Gece geç geldiğime,
Yaramazlık hakkımı kullanmayıp,
Senin yanındayım ben,
Senin gözünde ben büyüyemem,
Çocuğum,
Çocuk kalacağım.

Çocuğum ben..! Çocuk…
Anne!
Senin çocuğunum ben.

14.2.2008 / 03.27