Çocuğum... Şiiri - Müjgan Kızıleniş

çocuğum...
sen büyürken
bacaklarını dolayıp gövdesine
dut ağacına tırmanmak,
dutu dalından yemek nedir bilmelisin.
dizde top nasıl sektirilir
denizde taş nasıl kaydırılır bilmelisin.
saklambaç oyununda
kaçamak öpücükler alıp vermelisin
ya da
mızıkçılık yapanları oyundan atmayı
sonra affedip oyuna almayı bilmelisin.

çocuğum...
sen büyürken
sevdalar yazılacak şiirlerde...
sen büyürken gazetelerde kötü havadisler...
sonra devrilecek koca çınarlar bir bir
eline tutuşturduklarını yakıştırma kendine,
en güzel şeyleri koparıp alamasınlar senden
ve biliyorum sana anlatacaktır birileri.

çocuğum...
sen varlığın yokluğun ne olduğunu
haklının haksızın kim olduğunu bilmelisin.
sonra kötü havadisler yazar gazeteler
sen büyürken kocaman çınarlar devrilir bir bir
ve biliyorum sana anlatacaktır birileri...

çocuğum...
birgün okuyacaksın kitapları gazeteleri
onlar
dağlarda biten kırçiçeklerinin
gökyüzünün,yeryüzünün
ve bütün denizlerin sahibini yazamaz.
gökyüzünden dağlara zulüm yağarsa
ağaçlar tutuşursa kurduyla kuşuyla çığlık çığlık
ve denizler kaybederse mavisini
sendedir herşeyin çaresi
ve biliyorum... anlatacaksın bir bir hepsini.

çocuğum...
gülen insanlar çiz resim defterine,
ağızları olmayan kadınlar
elleri kocaman kirli adamlar çizme.
masmavi bulutlar,
güneşli güzel bir günler çiz...
çocukların ellerine tutuştur
mavi balonları
çocuğum...
yemyeşil ovalarda tertemiz sular çiz
asi kırçiçekleri çiz dağlara;
ama ille de güzel insanlar çiz ödevine...