Çobanın Günlüğü Şiiri - Hüseyin Ozan Öztürk

Horozların öttüğü an,
Uyanırım gün doğmadan;
Çiğ düşer yeşil yaprağa,
Saçlarım olur ıpıslak,
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak...

Sürülererim sere serpe,
Yaylımında yayılırlar,
Kuzularım daha körpe;
Melerler uzaktan uzağa,
özlemleri müşfik kucak
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak
farketmem ayı seneyi,
Mevsimlerin geçtiğini,
Çiçeklerin renginden bilirim ben,
Durup dinlenmek bilmem.
Dolaşırım,dağdan dağa,
Yorulmak bana yasak,
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak...

Güneş gün boyu sırtımda,
Rüzgar oynar saçlarımda...
Aldırmam soğuk sıcağa,
Uzanırım çimenlere;
Yeşil,serin,yumuşak;
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak....

Kuşlarla,böceklerle.olmuşum haşır neşir,
Bilirim bulutların hangisi yağmur taşır,
Şimşekler çakınca,soldan sağa,
başlar inceden sağanak..
Tabiatla kucak kucağa.
Ne güzel yaşamak...

Gün batarken sürülerim
,Döner gelir ağıllara.
Ayşe başlar süt sağmağa,
Güşte yogurt,teknede taze kaymak,
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak.

Köpeklerim havlar durur,
Gece boyu uyanık.
Üflerim kavalımı,yanık yanık,
Meşe kütükleri korum taş ocağa,
gökte yıldızlar akpak
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak....