Pir ahmed’im, can ahmed’ imi anlattı,
Dostu anlattı, dostunu anlattı.
Yıkıldı duvarlar ve arasındaki harfler, cümleler.
Oysa evren tuğlasına, harçtı onlar.
Surum gitti, kalem gitti, yargıcı öldürdü taşlar.
İnce , ince sızdı içeriye bir güneş.
Zaten kardeşleri, hep göz kırpardı bana,
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.



Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta