Çobanım Şiiri - Altay Taşkın

Nice tepelerden aşarsın, engin engin
Süzülür gözlerin, biraz vücudun bezgin
Dertsiz dalarsın gece erkenden uykuya
Rüyada bile hasretsin içtiğin suya.

Gün ışığında kalkar, sürünü toplarsın
Elinde ekmek torbası, yola çıkarsın
Sen gün boyunca gezip hep tek başınasın
Çobanım, sen doğaya gün boyu ortaksın.

Umudun, güvencen süründe hayvanların
Yanındaki çoban köpeğin can yoldaşın
Soğuktan koruyan omzunda kepeneğin
Çobanım, sen doğayla baş başa pek şensin.

Güneşle ayaz yakar karartır tenini
Yağmur damlar bulutlardan ıslatır seni
Toprak senin, hava senin, su senin dengin
Çal kavalını, kuşlar kurtlar kulak versin.

Irmakların bembeyaz akan sularından
İçersin yudum yudum sen olursun kanan
Soğuk su serinletsin o yanık bağrını
Garipsin, biraz da doğa çeksin kahrını.

Açsın çiçekler, koksun günlerce burnuna
Meyvelerini hediye etsinler sana
Sev ağaçları, gönlün hep olsun onlarla
Gölgelen, dinlen, incitme onları asla.

Sen insanoğlusun, yardım bekler senden
Yuvasından düşmüş kuş ayrı annesinden
Okşa onu, koru, ısıt güçlü nefesinle
Zor gününde Tanrı da olur hep seninle.

Uçsun, rengârenk kelebekler etrafında
Ötsün kanarya, bülbül ağaç dallarında
Özgürlüğü olan dostlarındır onlar da
İlham versinler sana hep kanatlarında

Şimdi karşımda, parlıyor gözlerin canlı
Sağlıklısın, yanakların kırmızı kanlı
Kalbin temizdir, kötülük nedir bilmezsin
Dilerim ömrün uzun olur, cennet yerin.