Çobanım Şiiri - Ali Uzun

Kurda gerek var mı yettin sürüye?
Çobanım, çobanım kurtsun çobanım.
Sürü telef oldu döndür beriye,
Çobanım, çobanım artsın çobanım.

Kimisi, serveti haramda aldı,
Milyarın başını vurgunda saldı,
Hak, adalet, ölçü, sınıfta kaldı,
Sende benim gibi fert sin çobanım.

Demiri eritti çobanın emri,
Koyuna yedirdin dolap, kömürü
Tarafa, ganimet sürüye cimri,
Çobanım, çobanım mert sin çobanım.

Bir metre, seksen beş, çobanın boyu,
‘’Tepe, tepe kullan’’çobanın huyu,
Çoban gökte inmiş sülale soyu,
Çobanım, çobanım sertsin çobanım.

Açılım, saçılım baktım içi boş,
Dokunulmazlık ki koruyor bir hoş,
Trabzon kolbastı çoş, uşak çoş, çoş,
Çobanım, pişmemiş hırt sun çobanım.

Koyunum ve lakin vardır lisanım,
Türküm, kürdüm, deli veli hasanım
Ali Uzun’um der bende insanım,
Çobanım çobanım kertsin çobanım.