Çoban Yıldızı Şiiri - Ahmet Emre Durmaz

Şimdi Anadolu’nun ücra bir diyarında,
Düşlerimin düşlerine kaçıştığı anda,
Maziyi karıştırıyorum ateşin harında.
İhtiyarlaşmış anılardan hatıralardan göz kırpar Çoban Yıldızı,
Dışarıda kar yağar, camından sızar.
Sarı sokak lambası,
İzlemeye doyamadığın duvardaki mahcup gölge,
Masa üstünde daktilo,
Esmer güller,
Piyano,
Siyah masa ve sen Çoban Yıldızı!
Dağların ardında ölüyor zaman, sana dair birkaç tutam heyecan!
Ve sen Çoban Yıldızı.
Dağlardan yaylalara yürüyor
Dereler gibi çağlıyorum.
Yollar gibi içim, sana dair kıvrım kıvrım
Susarak haykırıyorum.
Yakamozlar boğazı aydınlatmakta
Dostluklar,
Aşklar ve kavgalar şehri kuşatmış
Dört bir yandan...
11
Şerefsizler şereflilere baskın gelmiş,
Zamanın bu dar dehlizlerinde kaybolmuş,
Zulme başkaldıran yiğitler aşkı gönülde kor ateş bilenler.
Yusuf desen hâlâ yitirmemiş masumiyetini kuyularda;
Esmer güller,
Piyano,
Siyah masa ve sen Çoban Yıldızı.