Çoban ve Yıldızı Şiiri - İlyas Doğan

Çobandı adam.
İlk Çoban Yıldızı’nı sevdi.
Çoban Yıldızı onu sevmedi.
Çoban ağladı.
Ağlamadı lakin Çoban Yıldızı.
Küstü bir gece gökyüzüne çoban.
Başını kaldırmadı ondan yana.
Gökyüzünü de küs sandı kendine.
Ağladı bir vakit.
Düşündü ki gök daha çok ağlıyor.
Sonra bitti çobanlık,
Çoban Yıldızı ve gökyüzü de.
Yaşam umutla devam ededursun,
Deliye döndü çoban.
Unuttu yıldızları.
Unuttu onların altındaki özgürlüğü.
Güneşi sordum çobana:
“Bilmiyorum, bilmiyorum, bilmiyorum.” dedi.
Hiç mi bilmiyorsun? dedim.
“Bilmiyorum…” dedi.

[ Adıyaman – 1999 ]