Çoban Ve Ben Şiiri - Ali Koç Elegeçmez

Bir gün canım sıkıldı çıktım yeşil kırlara
Bir tepede rastladım kaval çalan çobana
Kavaldan çıkan ezgi can vermişti doğaya
Koyunlar mutlu idi otlarlarken yan yana

Birden ilginç bir soru çengel oldu aklıma
Kaval nasıl olur da şevk verir canlılara
Çoban ne üflüyordu bu ağaçtan kavala
Bunu öğrenmek için gidip sordum çobana
-Ey çoban bu ezgiler nasıl sığdı kavala?

Çoban dedi :
“Bu kaval nebâttan yapılmıştır
Hayata anlam katan var oluşa nakıştır
Tabiattan duyduğun her yerdeki alkıştır
Ben ona üflemesem o ölü bir kamıştır

Ey âdem, iyi dinle , ruh üflerim kavala!
Yaradan’dan en güzel armağandır ruh bana
Bu yüzden can katarım güttüğüm koyunlara
Çiçeklerle bezeli bu eşsiz tabiata.."

Dedim ki :"Nasıl sığar koca bir ruh kavala?
İnsan çeşme midir ki ruh akıtsın kavala
Ve ondan çıkan ezgi can katsın tabiata
Sen neler söylüyorsun çoban denen budala !"

Kavalını bırakan çoban dedi ki bana:
“Dergâhıma hoş geldin gönül gözü kör seyyah
Notalarla üflerim ben ruhumu kavala
Nota gider anlatır gönlümü kuzulara
Kuzular neşe katar bu eşsiz tabiata

Gördüğün bu bayırlar tezgahta halı’m benim
Umut, sevda, ömürdür kavala üflediğim
Otun yeşili bundan, doğa bundan çiçekli
Bütün kırlar-bayırlar, tezgâhımdır efendi!

Benim ruhum nefeste, ruh nefeste kilitli
Kavala üfledikçe dile geliyor hepsi
Dağların moru bundan, bulutlar bundan renkli
Çünkü o ruhu bana yüce Yaradan verdi
Bütün doğa çobanın tuvalidir efendi!

Eğer anlamadıysa az daha anlatayım
Çalı, boyun eğerken zulmüne çarıkların
Rüzgârlar tokadı yer kebesinde çobanın
Kokusu yayılırken kırlara samanların
Deha! Sesi karışır notasına kavalın

Kuzular bebek gibi meleşirler kırlarda
Leylekler yuva yapar evlerin bacasında
Çiftçinin yorgunluğu kırış kırış alnında
Toprağın gaddarlığı görünür nasırında

Kuzular anlar bunu, bütün hayvanlar anlar
Ruhuma tuval olur yeşil kırlar bayırlar
Kavala üflediğim her nefeste onlar var
İşte bütün bunları anlayan kaval ağlar

Kavalda dile gelir gönlümdeki sevdalar
Kavala üflediğim her nefeste ruhum var!.."