Çoban Şiirleri
Mayıs günü: iki kişi geldi tarlaya böylesi bir bilgelikle:
“Papatyalaşmış ballı bir içki”, dediler birbirlerine,
Yani yek oldular böylece; sonra aradılar bir kanepe,
Kancalı çit karşısında, kahverengi inek sürüsünü geçince.
Kadın “yabalı çiftçi olmasın, lütfen” dedi;
Erkek “horoz ötüşü güvenliğimizi sağlar” dedi;
Çiçek püskürtür, karadiken çalılığında,
Atarlar ceketlerini, gelirler yeşil bir yatağa.
Bataklıktır suyun olduğu yer: aşağıda;
Yakıcı ısırgan otlarının tepesi: çaprazında;
Şeref meselesi, sessiz otlayan davar, sonra;
Yaprak-hayaleti beyaz hava, beyaz bulut: yukarıda.
Bütün öğle sonrasında şu aşıklar uzandı
Güneş sıcaktan solgunluğa dönünceye dek,
Şirin rüzgâr nağme değiştirip, kötülük esinceye dek:
Kadının körpecik ayak bileğine battı zalim ısırgan otları.
Hüzünlü, en çok da canı sıkkın, ten ki duyarlı
Kabul etmeli böylesi korkunç bir yarayı,
Erkek tepinerek yere çalar sapları
Ki bu da incitir sevgili kadını.
Şimdi gider erkek doğru yolundan
Ve, şerefle, ayrılır oradan;
Ağıyla-sarmalanmış, ayakta dururken kadın,
Bekler sönmesini keskin acının.
(1956)
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 7.5.2016 15:15:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bucolics by Sylvia Plath Mayday: two came to field in such wise: 'A daisied mead,' each said to each, So were they one; so sought they couch, Across barbed stile, through flocked brown cows. 'No pitchforked farmer, please,' she said; 'May cockcrow guard us safe,' said he; By blackthorn thicket, flower spray They pitched their coats, come to green bed. Below: a fen where water stood; Aslant: their hill of stinging nettle; Then, honor-bound, mute grazing cattle; Above: leaf-wraithed white air, white cloud. All afternoon these lovers lay Until the sun turned pale from warm, Until sweet wind changed tune, blew harm: Cruel nettles stung her ankles raw. Rueful, most vexed, that tender skin Should accept so fell a wound, He stamped and cracked stalks to the ground Which had caused his dear girl pain. Now he goes from his rightful road And, under honor, will depart; While she stands burning, venom-girt, In wait for sharper smart to fade. (1956)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!