Çoban köpeğim Şiiri - Münevver Erilmez

Otuz yıl önce Van a yeni gittiğim günlerde, mahallenin çocukları bir köpek yavrusu bulmuşlar, pis bir çukura atmışlar.
Yavruyu aldım bir güzel yıkadım ve bizim köpeğimiz oldu. Çoban köpeğiymiş. haftada iki defa şampuanla severek
yıkıyordum. yıkarken sevme sesini duyan ev sahibem;
'çocukları da doğmadı kimi seviyor' deyip yanıma geldi. Şampuanı, havluyu görünce şaşırdı. Bari ben desenin
köpeğin olayım dedi, zira oralarda şafi inancına göre kedi, köpek günahmış aptesleri bozulurmuş.
İyi bakım sayesinde köpeğim çok çabuk büyüdü
Serpildi, terbiyeli bir hayvan oldu. Eşim eve geldiğinde terliklerini ve gazetesini getirirdi.
Misafir geldiğinde,” hoş geldin” tokalaşması yapardı cüssesini gören de korkardı hâlbuki kimseye saldırmazdı, zavallım kendisini ev köpeği sanırdı mindersiz oturmazdı, bir gün denedim minderi bahçeden aldım kapıyı kapadım
pencereden gözükmeden seyrediyordum gitti dış ardan kâğıt parçası bulup getirdi onun üstüne oturdu beni çok seviyordu, bahçeye çıkamadığımda merak edip yattığım yere gelir saçlarımı yalayıp elimden tutup götürürdü.
Doğ uma Ankara ya giderken ev sahibeme para verdim biz gelene kadar bakması için, Ankara da kaldığım otelde rüyamda köpeğimizin yüzü balta ile yaralanmış gördüm, loğ usa rüyası tez çıkar derler ya. Üç gün sonra gittik
Van‘daki evimize. Birde baktım ki köpeğime bakmamışlar ölü tavuk vermişler oda alışmış çevredeki tavuklara saldırmış tavuk sahibi de balta ile vurmuş, eş im çok iyi bir insandır onu tedavi etti iyileştirdi sonra çok
büyüdü küçücük bahçemize sığmadı bebeği kıskandı kucağım -dan yere itiyordu
Bir çobana vermek zorunda kaldık. Oradan,gözyaşlarıyla ayrıldım zaman zaman görmeye gidiyordum, bana küskün gözlerle sevgiyle bakıyordu ama çok zayıflamıştı.