Çoban Kızı Şiiri - Salim Erben

Gece sessizliği çökünce başlıyor
Ötaçeden geçiyor sürü sürü yozlar
Bense çoban kavalından çıkan
Yanık ezgileri dinliyorum
Gökyüzü gittikçe maviye çalıyor
İğde kokusu dört bir yanı sarmış
Asmalarda boncuk boncuk üzüm
Ben bir demet çiçek topluyorum
Anneme için
Öğrendiğim ilk şiiri mırıldanıyorum
Çobanlar sürüyü çekiyor kıra
Açıldı kalbimde onulmaz yar
Çürüttüm bağrımı ben vura vura
Senin baban çobanlık yaptı mı
Benim babam yaptı yetimdi
Azap durdu el kahrı çekti
Okuduk okuttu bizi
Kızlar erkekler
Siyah önlüklü beyaz yakalı
Kalem tutan minik elleri
Bin dokuzyüz atmışbeşte
İlk fotoğraf çekindiğim yıldı
O da diplomada kaldı
Ben hiç aşık olmamıştım
Aşk nedir bilmezdim ta ki
Onu gördüm kanım kaynadı
İçimde çırpıntı başladı
Fark ettirmeden sevmiştim
Hala izleri aha şuram da
Kızıl akşamında sevmiştim
kızlar kayasından dönerken
Kırmızı elma yanaklı
Öpülmemiş kiraz dudaklı
Saçları örgülü uçları dağınıktı
Sevecen tatlı bir kızdı
Söylediği türkü hep aklımda
Bahçeler bağlar mevsim yazdı
Hayatın tadı tuzu üzüm gözlü
Aynı yorgan altında olmasak ta
Şimdi gece yarsı
Kim bilir kaçıncı uykuda
Kaçıncı rüyada
Belki uyumamış o da düşünür
Benim onu düşündüğüm gibi
Gecenin sessizliğini bozan
Koyun kuzu sesi
Ben çok severdim
Sende sever miydin
Koyun kuzu sesini
Ey çoban kızı
Acaba sende okurmusun
Senin için yazdığım şiirleri