Çoban Hanife Şiiri - Ömer Dede Kılıç

ÇOBAN HANİFE

Dağların eteklerinde bir çoban,
Saçları darmadağın hali perişan.
Adı Hanife bu dağlara çok yaban,
Perişan ama, özgür, yok karışan.

Hanife koyunlarıyla hayatı örüyor,
Oysa içinde ne fırtınalar kopuyor,
Sanki koyunlarda kendini görüyor,
Esiyor rüzgar,yanaklarından öpüyor.

Kimsesi yok, başkası koyunları güdecek,
Kardeşleri küçük, yok ona yardım edecek,
Babası terki diyar etmiş, destek verecek,
Dağlarda yapayalnız, Hanife kimi sevecek.

Hanife, belki kurbanlık bir koyun değil,
Ama kurban edecek, onu hasta annesi,
Bahtına kim çıkarca, bu bir oyun değil,
Kabul etmek zorunda kalacak kendisi,

Hanife’yi karşı köyden biri isteyecek,
Düşündü, hayat bunla geçmeyecek
Evlenince bu evi kim geçindirecek,
Baktı,bu serseriyle yüzü gülmeyecek

Hanife güzel bir kız, dağların prensesi,
Ağzında bir türkü tutturmuş yanık sesi,
Varmayacak Hanife kalsada son nefesi,
Dağlara çıktı, eksilmedi gülümsemesi.

Hanife sevemedi, ömrü geçti dağlarda,
Yanık yanık kaval çaldı engin bağlarda,
Hanife’nin serüveni kaldı dimağlarda,
Güzelliği, cesareti söylendi bayırlarda.

Selimi, sevilmedin sende çık dağlara,
Derdini anlat mor sümbüllü bağlara,
Ben gidiyorum sözüm kalan sağlara,
Fazla güvenmeyin nankör insanlara,

09.01.2019 Ben Selimi.