Çoban Ateşi Şiiri - Celal Altuntaş

Garip çobanın bozkırda yaktığı ateşte iki parça közdük biz,
Tenlerimiz değmeden bir birine yanıp kül olan,
Rahmet damlalarıydı üzerimize düştükçe ayrılık ateşini soğutan.
Ve kuru bir ayazdı küllerimizi taş duvarlara savuran.
Hüzünlü bir ayrılık türküsü vardı feleğin çomağının ucunda,
Her bir darbesiydi biraz daha bizi bizden ayıran.
Ben yanarken kızgın çemberin içinde yüreğimde ateşle,
Sen soğuyordun benden uzakta bir köşede.