Çoban Ahmet Ağıdı Şiiri - Dursun Özden 3

çoban ahmet ağıdı

turnalar zamanı, çoban çocuk vuruldu, o göç yolu zamansız duruldu
kara haber, erken duyuldu; beyağıl'ın beyleri, pür telaş, yola koyuldu
çığlık çığlığa, çatal kaya inledi ve bolkar dağı, bu yanık yankıyı dinledi
ah! asım hoca'nın yanık sesinden-tan kızılı seherde-o ilk sela duyuldu:

"ey ahali! duymadık demeyin, curul osman oğlu, çoban ahmet vuruldu”
çoban ahmet keçisi-dikenli teli-sınırı geçince o an-asker namluya sarıldı
deli yüreği dağlayan, kanlı mavzerin kurşun sesi, o acı ağıtla yankılandı

köylüler; kızakla getirdi çoban ahmet’i; sanki, seğriyen yitik gözü, ayıktı
tanınmaz bedeninde ruh yoktu, özgürdü-hürdü ve öteki yarınları kayıptı
ala şafağın kanayan, o hüzünlü türküsünü duyupta, iç çekmemek ayıptı

yoksul ama mutlu o günleri, çocukluk anılarımı ve kırık duyguları özledim
dokunmayın bana ağlarım, sulu sepken-dolu dizgin yağarım-abe  kuzum
ah! yitik zamanı okşamak-öpmek-koklamak, yaşamı yaşamak-tek arzum

ve bu kavga; düşe düşen, özgür sevda kavgası, acı-derin-dikenli, gülüm
insanca yaşamak için, ağır bedeller ödendi, diyet-yitik nesil, bitsin zulüm
yeter artık! çocukları vurmayın-onlar aç-açık-yetim, onlar melek-mazlum

bombalar yağıyordu gökten, sevgi yerine; bedenleri parça, bölüm
misket bombasıyla ölen çocukların oyuncağı misket-yatağı çölüm
ah! çocuklara hiç yakışmıyor, savrulan külüm, acılı-bu erken ölüm

ey! namluda açan ak çiçek, acı ekmek, kısmet, nimet ve o hikmet
ah! türküler kanadı, gönlü güvercinli çoban, çocuk ahmet-ahmet!..

dursun özden