Çoban Şiiri - Nevzat Köksüz

Otobüsün camından ovayı süzüyorum
Yavaş yavaş ovayı sis bulutu sarmakta

Güneş bir nazlı gelin gibi edasıyla
Süzüle süzüle ağır ağır tepelerden doğmakta

Bağlamış ellerini arkaya iki nurlu ihtiyar
Sabah namazı dönüşü yolda laflamakta

En son ev de hızla gözden kaybolurken
Bir çobana ilişti gözüm gamlı türkü çalmakta

Çobanım, sanma dertler köyde, sıkıntı köyde
Şehirdekiler başka sıkıntılar içinde kıvranmakta

İmrenme oraların ışık dolu hayatlarına
Şehir bir başka ezer adamı çobanım, köy başka

Kimisi sılaya hasret kalmış, türkü duysa boşanır
Kimisi sevdiğinden ayrı özlemlerde yanmakta

Kimisi geldi geleli ayak uyduramaz buraya
Kimisi köyüne dönüş hayaliyle oyalanmakta

Kimisi ev demezsin harabelerde oturur
Kimisi onu bile bulamaz sokaklarda donmakta

Kimisi bilememiş şehirde hesabını kitabını
Aybaşıları nasıl ödeyeceğim diye kıvranmakta

Kimisi geldiği yeri beğenmez yılan misali
Kimisi halini eşine dostuna anlatamaz utanmakta

İşte çobanım böyledir şeherlinin durumu
Herkeste bir kaygı merak eder sonunu

Bırak gamlı türkünü neşeli bir şeyler çal
Mutlu kalmak istiyorsan sen köyünde kal