Çoban 2 Şiiri - İbrahim Çelikli

sürüler gelir,
başlarında,
eli deynekli
omzu kepenekli
yorgun ıslıklı çobanlar,
çamur deryası yolları
keçi koyun izlerine bular

sahibini tanır,
evinin yolunu bilir
sürüsünden ayrılır üçer-beşer
keçiler-koyunlar.

önümüzdeki üç-beş keçi
beş on koyunla
evlerimizin yolunu tutardık,
tekrar-tekrar
mallarımızı sayardık
yavrusuna meleyerek,
beğirerek koşuşturan
davarların peşisıra
koşardık

çoban kendi evine
davarlar kendi evlerine yollanır
batmalar samanlanır
kapılar iyice kapatılır

parmaklar açık ve
dokunur birbirlene
“-bu ne”
“-ağıl”
“-herkes evine
dağıl! ”

neden sonra
falan keçi, filan koyun yok,
konu-komşuya çobana,
aynı sürüdeki
diğer katınçlara sorulur
her sürüde onca keçi koyunu
en fazla iki-üç kelimeyle tanır
yoksa çobanın gün boyu
gezdiği her yer, o karanlıkta
tersinden taranır
bazen de oğlağı-kuzusu kucakta