Çoban Şiiri - Cemal Şener

Dağ ile konuşur çoban, dili rüzgâr, sözü taş,
Kavalında yüzyıllar var, nefesi ateşten baş.
Sürüsünü güderken göğe bakar yavaş yavaş,
Bir yıldız düşer avcuna, gece olur sırdaş.

Ayağı çarıklıdır ama yolu eren yolu,
Alnındaki ter değil, toprağın helal dolu.
Kurtla kuşla bölüşür ekmeğini, bir lokma solu,
Sessizliğin ortasında büyür adamın kolu.

Sabahı dağdan alır, akşamı ovaya serer,
Her koyun bir can taşır, bilir, incitmez, sever.
Zulme karşı durur dağ gibi, boyun asla eğer,
Çoban susar belki ama hakikat hep söyler

Bir gün çağırır onu toprak, “gel der ana gibi
Kaval susar dağ ağlar rüzgâr olur ağıtı
Adı yazılmaz deftere ama kalır yürekte izi,
Cemal Şener geçti bu dağlardan kaldı sözü