Çoban Şiiri - Halis Geneligil 2

Koyunlar kuzular ovalar eşiğinde
Çobana arkadaş olurken eşeğinde
Kuzular uyurmuş heybeden döşeğinde
Köyüne dönerken sallanan beşiğinde.

Sürü kuyusuna koşar soluk soluğa
Sularına doğru varıp konar oluğa
İçtikçe can verir ciğerleri yanığa
Kandıkça renk gelir benizleri soluğa.

Bir koyun yanarmış yürek yanı başında
Suları söndürmez döner kuyu başında
Çoban salıverir sen der uyu başında
Kuzusuna kanar dingin suyu başında.

Hava serinleyip vakit geldiği zaman
Yeller gibi yolda eser durur bir çoban
Kavalını alıp çalar iken pek yaman
Canlı cansız onu dinliyormuş tüm yaban.

Dağlara giderken ovasından düzünden
Peşlerine düşüp sürüsünün izinden
Meler sağmalından kısır olan yozundan
Çoban bilinirmiş ardındaki tozundan.

Akşam olup güneş kaşlarını çatarken
Gökte yorgun düşüp ufuklarda batarken
Çoban yıldızlara bakıp dilek tutarken
Bir duman çökermiş yorgunluğun atarken.

Avaz avaz türkü söyler yürek dağlarmış
Bağırları taştan çınlar yüce dağlarmış
Nice gönül bağlar nice gönül ağlarmış
Seller olup akar gönüllerde çağlarmış.

Gökte güneş batar gayrı çöker karanlık
Sürüsüyle yine arkadaş bu akşamlık
Sohbetler tüterken döker durur çaydanlık
Yarenlik biterken çıkar gelir aydınlık.