Çoban Şiiri - Halis Geneligil 2

Çoban köye doğru dönerken eşeğinde
Koyunlar kuzular ovalar eşiğinde
Durmadan sallanıp duran beşiğinde
Kuzular uyurmuş heybeden döşeğinde.

Sürü sularına koşar soluk soluğa
Bir toz kalkıp düşüp konar durur oluğa
İçtikçe can verir ciğerleri yanığa
Kandıkça renk gelir benizleri soluğa.

Bir koyun yanarmış yürek yanı başında
Suları söndürmez döner kuyu başında
Çoban salıverir sen der uyu başında
Kuzusuna kanar dingin suyu başında.

Hava serinleyip vakit geldiği zaman
Sürüsüyle yolda olurmuş bir tek çoban
Kavalını alıp çalıyorken pek yaman
Canlı cansız onu dinliyormuş bir yaban.

Dağlara çıkarken ovasından düzünden
Sürüsünde varmış sağmalından yozundan
Çoban peşlerinden gidiyorken izinden
Sürüsü belliymiş ardındaki tozundan.

Akşam olup güneş kaşlarını çatarken
Gökte yorgun düşüp ufuklarda batarken
Çoban yıldızlara bakıp dilek tutarken
Bir duman çökermiş yorgunluğun atarken.

Avaz avaz söyler çınlar yüce dağlarmış
Bir yıl bir ay değil gönüllerde çağlarmış
Nice yürek yakar nicesini dağlarmış
Bağırları taştan onca canlar ağlarmış.

Güneş gurup eder gayrı çöker karanlık
Sürüsüyle yine arkadaş bu akşamlık
Sohbetler tüterken döker durur çaydanlık
Yarenlik biterken çıkar gelir aydınlık.