Çoban Şiiri - Halit Korkmaz

Koyunu da keçiyi de kuzuyu da güderim,
Çamur olsa hiç aldırmam çarığımı giyerim,
Çok amaçlı değneğimi ayırmam yanımdan hiç,
Baston olur, kaval olur, bazen de yün döverim.

Yalnızlık benim şehrimdir burda doğar besteler,
Üstat rüzgâr kemanıyla yağmura eşlik eder,
Öyle bir meşk âlemi ki şef korodan münezzeh,
İnsan dinler, cinler dinler, melekler serden geçer.

Sarp dağların ovaların bekleyeni ben miyim,
Bunca kıymet açık ambar bende bir nimet miyim,
Âlem kendi ikliminde kurmuş ses düzenini,
Evrende akortsuz saz yok ben zâhir besteciyim.

Her an uyumamı bekler tilki, kurt ve şebekler,
Bunca canı bekler iken benden can çekecekler,
Her can görevinde ehil yalnız bende tereddüt.
Evvelâ sâdık olmayı telkin eder köpekler.

Çobanda aşk majör gider yoktur başka seçenek,
Bütün nâhır aşktır ona hepsi birer yetenek,
Tek kişilik örülse de bizde ayrı gayrı yok,
Bütün canlar dalda bulur çok geniştir kepenek.