Cnn Şiiri - Levent Dizdar

CNN

Yazmadı,
Belki de yazamadı yıllarca
Tıpkı Selim gibi
Tıpkı senin gibi
O da öldü mü acaba?
Canan Abla,
Ah, Canan Abla!

İlk karşılaştığımızda yedi yaşında
Küçücük bir çocuktum.
Onu her gördüğümde
Üzerimdeki şorttan utanır
Dizlerimin üzerine çöker, otururdum.

Yirmi dördündeydi,
Belki de en güzel yıllarıydı ömrünün.
Hep yanında olan
O iri yarı esmer adam, babasıydı.
Yan komşumuz İsmet Abi,
Duygularımı sezecek diye çekindiğim
Bildiğim tek yakın akrabasıydı.

İnce bir dal gibiydi
Pamuk şekeri andırırdı pembe teni
İnsanın içine işlerdi bakışları
Koyu kahverengi gözleri
İnce uzun parmakları
Rüyalarıma girerdi.
Kan ter içerisinde uyanırdım da
"Bu çocuğu afakanlar basmış." der
Başımda kurşun dökerdi
İleriki yaşlarımda hemen her gece
Küçük teyzem
Namıdiğer Güzel Hatice.

Bir sıfır galip başlamıştı hayata
Ne bir sıfırı
Belki de on sıfır...
Muhteşem bir evleri vardı
Görenlerin içini eritirdi heybeti,
Renk renk çiçekler ekilirdi her yıl bahçelerine
Kıştan kalma kızıl toprak
Baharda yemyeşil çimenlerle bezenirdi.
Orada
Kim bilir kaç kez rastladım ona.
Ayağına bulaşan çamurları
Kaç kez gıptayla izledim
Ne sözler biriktirirdim de içimde
Sadece "Nasılsın Canan Abla?" diyebilirdim.

Romanda, pembeleri
Şiirde, ikinci yenicileri severdi
Hiç anlıyamazdım, soramazdım da niye?
Ben Orhan Velileri, Yunusları severdim
Ama söyleyemezdim
Beni de onlarla birlikte sevsin diye.

Yirmime geldiğimde
Artık o bekar, olgun bir kadın,
Bense hala onun gözlerinin içine bakamayan
O küçük çocuktum.
Hiç gitmediği bir il,
Hiç çıkmadığı bir yolculuktum.

Yirmi birimde taşındılar
Giderken yüreğimden söküp götürdüklerini bilemeden
Öylece çekip gittiler.
Boş bir defter bıraktı arkasında
Gülümseyerek ve "Senin" diyerek.
Kapağında;
Koca koca puntolarla "Cnn",
Son sayfasında
"Mutlaka yazarım" diyen
Gösterişsiz,
Küçük, sevimli bir defter.

Yazmadı,
Belki de yazamadı yıllarca.
Tıpkı Tutunamayanlar'ın Selim'i gibi
Tıpkı senin gibi
O da öldü mü acaba?
Canan Abla,
Ah, Canan Abla!

2020