Çizginin iki ucu,

Bir elimde yüreğim,
Diğerinde umutlar,
Bilinmeyen bir karanlığa gidiyorum.
Yorgun yılların izi var dizlerimde,
Gelip gitmelerin çekişmesinden,
Kararsız kalan gençliğin,
Küllenmiş arzuları yeniden,
Aydınlatıyor,
Her sabah gün doğumunda.
Ve sonrasında;
Gökyüzünün aslan gibi kükreyişi,
Tedirgin bulutun rahminde,
Döllendiği an,
Ve suskunca bekleyişi,
Bir damla suya hasret toprağın,
Ve boy sürmeye yeltenen fidanın,
Filizlendiği zaman.
Gün karanlık geceye varmadan,
Güneşe asılmamız dur dercesine,
Korkulara tutunurken,
Apansız.
Bütün bu haykırış,
Bütün bu feryat ve figan,
Acılardan kaçmak,
Bir bebek kadar masum,
Güvercin kanadı kadar ak,
Dualar ile rahmana yakarış.
İşte yaşam ile ölüm arasında,
Kalan o ince çizginin,
Bir ucunda sen,
Bir ucunda yalnızlık,
Her zaman içimi kemiren…

08.11.2015/Adana
twitter.com/ihalilsipahi