Çizgiler Şiiri - Sibel Yıldız

bugün uzun uzun baktım kendime
yüzümde sana ağladığım gecelerden miras kalan çizgilere dikkat ettim
bir acının,bir parçalanışın eseriydi bu çizgiler...
o günleri anımsadım birden
hayata tutunduğun kanatlarımdan biri kırılmıştı sanki
boşverniştim her şeyi kendimle beraber
amansız bir hastalığa yakalanmıştım ve Azrail'in bir an önce gelmesi için yalvarıyordum
gelip bir an önce almalıydı canımı
kurtarmalıydı beni bu işkenceden
şuursuzca ama can çekişmeleriyle geçen şu günlerime bir son vermeliydi
kapanacak gibi görünmüyordu açtığın o yara
kanamaya devam edecek gibiydi daha çok uzun bir müddet...
hatta o kadar büyüktü ki
içimde yaşama dair olan
bütün iisteğimi söndürmüştü...

sana ağladığım gecelerde
hiç sabah olmayacak gibi gelirdi
hayatımı bir enkaza çevirip gittiğinden beri
hep uzun geceler yaşadım ben
titreyişler,kabuslar,iç çekişler
ve çıldırmanın eşiğine gelişler...

ne saçma ki ''böyle olmamalıydı''diyip durdum hep o gecelerde
yakıştıramadım ayrılığı bize
birbirimizden kopuk hayatlar yaşayacağımızı kabullenemedim hiç
sanki zaman durup akmayacaktı
sanki evren bir tek biz beraberken uyum içindeydi
sanki artık hayatın dengesi bozulmuştu
her şey bir saçmalıktan ibaretti
neye yarardı ki güneşin doğması veya batması
sen yokken yeni bir güne ne gerek vardı?

bizi bir yanlışa mahkum ederek gitmiştin
ardında yıkık dökük yarıda kalan hayaller bırakarak
ve yönünü kaybetmiş bir sandal gibi
hayatım yolundan sapmış,ordan oraya savrulmuştum...
çok ağlamıştım,yüzümde senden kalıcı izler kalana kadar ağlamıştım....

yüzümdeki izler sana ağladığım gecelerden miras
ne tuhaftır ki artık akmıyor gözyaşlarım
artık ''böyle olmamalıydı'' demiyorum da
kabullendim ben bu sonu
böyleydi bizim için yazılan senaryo
oynadık ve bitti
geride bıraktığın bütün o olumsuzlukları sildim ben
sadece yüzümdeki çizgiler var
sana ve yaşadığım acıya dair
bundan böyle ayrı ayrı hayatlarda ''sen '' ve ''ben'' olacağız
ortak bir hayatımız olmayacak seninle
sahip olduğumuz ''biz'' kurtulamadı yıkıntıların altından
ve biz sonsuza kadar kaybettik
büyüttüğümüz o ''bizi'' ve ''biz''e dair olan her şeyi...