Çizgi Şiiri - Nevin Akbulut

Çizgi film karakterindeki kızın gözleri gibi doluyor gözlerim
Seni özleyince
Çizgilerim daha bir belirginleşiyor
Yüzümdeki gülümseme az çizgili
Dudaklarımdaki rengine tezatla çok belirgin

Seni özlerken daha bir çirkinleşiyorum
Ve çizgileşiyorum

Zamanla tek bir çizgi kalacağım diye korkmuyor da değilim
Benden bir çizgi
Bir doğru
Elif gibi
Senin yolunda bir yol gibi
Sana gelmek gibi

Yolların da çizgisi silinir elbet bir gün
Yorulmaktan, üzerinden geçerken her şey yollar kalır yerinde eskir
Dilimizin ucunda söyleyemediklerimiz gibi
Gün gelir hatırlamak istediğimizde bile hatırlayamayacak kadar uzaklaşır onlar
Bizden geriye kalan bir çizik gibi
Zamanla unuturuz o çiziği kimin attığını
Ve çizmek için aslında neleri karaladığımızı

Gelmek için birine
Kaç kişiden gittiğimizi

Bilemeyiz zamanla
Bizden geriye tek çizgi kalmadığında

Zamanlı sayıların
Zamansız çizgilerindeyim

Köşe bucak kaçarken çizilmemek için
Tenimi korurken yoluma çıkan engellerden
Tamamımı çizecek kadar büyük bir kalem
Bir yazgı, hiç düşünmediğim bir şey
Öyle birdenbire

Hep hesaplayamadıklarımızdan sınıfta kalıyoruz zaten
Yolumdaki çizgileri hesaplayabilseydim eğer
Pekala yorulmazdı tek bacağım seksek oyununda
Tam ortasında yığılmazdım kara karenin içine

İlk harf çizgi ile başladı
Sonrakiler de onu çizerek devam etti
Yazdıklarını çizebilirsen eğer
Yalancı mutluluklar elbet peşine düşer
Ama ben yalandan mutluluk istemiyorum
Yalancılık oynamak istemiyorum

İki ayağımla seksek oynamak benim derdim
Çizgilere basmadan deli gibi atlamak
Yani iki ayağımın üzerinde durmak aslında derdim

Harflerle aram iyi
Bu yüzden izin verdim kırıkların oluşmasına
Her isme biraz kırgınken
Her harfi biraz ezbere bilirim
Tam telaffuz edemesem de

Dilini bilmediğim kitapları okuyabilmem için
Anlamam gerek bilmediğim dili
Hangi dille anlatılırsa anlatılsın acılar
Yaranın rengi hep aynı
Çizikler aynı acıtıyor
Beynimizde oluşan çatlaklar aynı
Sızan duygular bir

Çizgilerimi saysam yaşımdan yaşlı olurdum
Çizgisiz de yaşayamam
Bu yüzden izin verdim tüm kalemlere
Ellerimden çok yüreğim tuttu onları
Bu yüzden yazmayı öğrendik
Çizmeden önce

Çizmek acı verir
Çizgi filmdeki kızın dolan gözleri gibi
İleri geri giderken kalemin ince ucu
İleri dönük hayaller acıtır beynimizi
Bileğimizdeki bir çizikten daha çok acıtır boşa kurulan hayaller
Kurulamayan bir ülke gibidir bazıları
Vitrinde görüp de bir türlü üzerimizde göremediğimiz kırmızı bir elbise gibidir
Görürüz ama hep başarısız oluruz sonuca ulaştırmakta

Şimdi gönlüm hangisinde acısın
Yolunda çizgi olup dosdoğru gittiğime mi?
Gelişine kurduğum içi boş hayallere mi?
Bileklerimdeki çirkin, şekilsiz çizgilere mi?
Sen gelmeyince dolan gözlerimdeki belirgin yaşlara mı?
Daha da çizgileşen gözlerime mi?
Çizgiler büyüdükçe küçülmeme mi?

***

Çizgiyle başlayan bir şiir
Soru işaretleriyle bitiyor
Hala öğrenememişim yazmayı ve çizmeyi

(On Nisan İki Bin On Üç 15 30)