ben küçüktüm
ve ahşaptı
iskeleti pencerelerin
o zamanlar
sokağa bakmaya çekinip
pasından korkardım
cam çivilerinin
hatırlarımda
el bile sallayamamıştım
pencereden
sevdiğim komşu kızı
taşınıp gidince mahalleden
zaten hiç beceremedim
sevdiklerimle vedalaşmayı
ama çağırsaydı
beni peşinden
koşarak giderdim aşkımın
yatağı olsa da
çividen
(14 04 2004)
Soner EvranKayıt Tarihi : 26.4.2004 00:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!