Bir günde on yıl yaşlanır mı insan
Devleşir mi o denli dakikalar?..
Peki yerine gelir mi başkasının
Ömrümüzden eksilttikleri?..
Cehennemi yine biz kendimiz çağırıyoruz
Cenneti dilediğimiz gibi...
Bir karanlık...
Sanki beden cezaevi oluyor ansızın.
Ruh, demirden kafese hapis;
Zaman dursun, zaman dursun
Bu bir rüya olsun diyoruz...
Cansız, ruhsuz, dikiliyoruz ama niçin
Ne için bunca uğraş?
Yaşadığımızı duymuyoruz...
Sürekli aynı sahneyi görüyoruz
Zihnimizde...
Arzusuz...
Amaçsız...
Yokluğa mıhlanmış bir çivi gibi;
Hem buradayız; hem yokuz...
Sühan Dalaslan
Kayıt Tarihi : 17.11.2025 21:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
