Çivi.
Çocukluğumda, Hacettepe Tıp’ın yanındaki demiryolunda çiviyi rayların üzerine koyan çocukların, o çivinin yassı ve düz olduğunu gördüklerinde yaşadıkları sevince şahit olmuşumdur.
Nasıl ki, çivinin çivilikten çıkması gibi, emperyalistlerin sunduğu yaşam da, o lokomotife dönüşerek çivi gibi adamları, yassı düz işlevini yitirmiş adamlara dönüştürme gayreti içindeydi.
Ezilmeyen, ezmeyen, mert, onurlu, ekmeğinin karşılığını alan, ekmeğinin karşılığını veren, haksızlıklara boyun eğmeyen, hakkını arayan, hakkını arayanlara destek veren adamlar çivi gibi adamlardı.
Eğil bre köle, önümde dediklerinde, daha da bir hırçınlaşırdı ruhları, gözleri isyanın kılıcına kalkanına dönüşürdü. Kulun kula kulluğunu reddederlerdi, sadece yaratana kulluk edilirdi. Başın öne eğilmesin diye türkülerini dillerinden düşürmezlerdi. Ne kendilerinin nede başkalarının başının eğilmesini istemezlerdi.
Eğil bre çaresiz, ekmeğini, işini elimde tutuyorum, sen bizlerin oluşturduğu dünyaya mecbursun dediklerinde, kartallar en yakın arkadaşı oluyordu, bu aslanların.
Ve bedeli ne olursa olsun, inandıkları vardı hala. Doğruluk, dürüstlük, onur ta alyuvarlarına işlemiş ve kişiliğini kemik iliği üretmekteydi.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
