Çıtlık Şiiri - Hasan Okursoy

ÇITLIK

Sessizliğin uzaklara düşer
Yosun tutmuş kayalar gibi
Yıllar öykünden taşar
Akşam kusar

Artık görülmez o düşler
Patlamış mısır gibi
Öfken geçer
O çocukluğun küser

O dağılan pazar
Bir daha toplanmaz
Kör kuyular çekilmez
Arkadaşlar gelmez
II
Oralardan
Ne ses var ne soluk
O anlattığın sokak
Yalnızdır artık

Yağmur yağdıkça
Yine rüzgar konuşur
Koca su çağlar
Karanlık susar

Üzülmesin
Zıntıdaki çıtlık
Uzunendeki kuyu
Kırığında çıkrık
III
Sızıp durmasın
Unuttuğun senek
Bırak kalsın
Çaltıda yalnızlık

Artık arama
Kaldı mı aydınlık?
Mendili de kapmış
Ardından gelen karanlık

Sonunda anladın
İçinde kanar bir yara
Anılmaz adın
Sorulmaz ara sıra
IV
Dışarıda
Bir deli rüzgar
Bir de hüzün
Seni de boğar

Her gün kavurur
Yüreğini bir dert
Saklanır durur
Söyletmez gurur

Kayıpları
Kim bulur?
Boşuna arama
Akşamında solur

Hasan OKURSOY