Çıt çıkmıyor Şiiri - Mehmet Çiftci

Çıt çıkmıyor ne yerden ne de gökten,
Korkunç sessizliğe büründü her şey.
Su vaz geçmiş ateşi söndürmekten,
Dertli dertli name çalmaz oldu ney.

Ne oldu bülbülün tatlı sesine,
Nazar değdi ateşin yakmasına,
Dünya hasret güllerin kokmasına,
Farkı yok ki her bitkiyi gülden say.

Yaz ısıtmaz kış üşütmez nedir bu?
Son günlerde bahara bir şey oldu,
Yemyeşil ağaçlar kurudu soldu,
Vadileri çorak etti bu olay.

Ne gülüyor ne ağlıyor insanlar,
Taşa dönmüş hissiz duygusuz onlar,
Artık ağlamıyor yeni doğanlar,
Bu handikap düzelmez kolay kolay.

Mehtap koku vermez oldu güllere,
Sevgiler yabancı tüm gönüllere,
Gece gündüz nutuk atan dillere,
Pranga vuruldu sus pus oldu vay.