Çit Şiiri - Hasan Fahri Tan

Kime inansam…?
…
Yalandan çitler örülmüş, / bu yalan
Dünyanın çevresine…
…
Bir gün,
‘’Beni nerde buldunuz’’ dedim Annem’e
Dedi ki: ‘’Seni
Leylekler getirdi’’ yavrum,
Leylekler getirdi…
/Ne yalan söyleyeyim/
İnandım.

Leyleklik bu ya
Pır pır etti yüreğim
Ayaklarım kesildi yerden
Tâ ki babam
‘’Hastaneden aldık seni’’ deyinceye dek.
Baba bu;
İnanmamak olur mu?
İnandım.

Ağabeyim gurbet görmüş adamdı
Her bir şeyi bilirdi.
Bilgiç bir edâ ile gözlerime bakarak
Açıkladı hakikati bütün berraklığıyla:
‘’-Ne leyleği be oğlum,
Ne hastanesi?
Biz seni çöpte bulduk
Çöpte…’’

Ağabeyim haklıydı
Çöpte bulunmasaydı insan
Olur muydu sudan
Ucuz
Kan

Günler günleri kovaladı, aylar ayı…
Leylek…Hastane…Çöp…
Üçgeninde epey mekik dokudum
70’ li yıllarda 7’me basıp
İlkokula başlayınca öğrendim, /meğer/:
Maymundan türemişim…
Bakınca yüzüne öğretmenimin
Benzerliği görünce
‘’İşte bu’’ dedim
İnandım…

Sonra bir câmiye gittim arkadaşlarla
Bir köşeye diz çökerek oturdum
‘’Lâ’’ diyordu İmam
‘’İlâhe’’ diyordu
Yoktan yarattı’’,
‘’Allah yarattı’’ diyordu, bizi…
…
-Doğru diyordu
…
‘’İnaaan
-dım’’
Diyecektim ki işitti devlet baba
‘’Allah yarattı demedi’’
/Ele alınca beni…/
…
Artık inanmıyorum her duyduğuma
Tak etti canıma tak…
‘’Haleqal insâne min alâq’’
-Aramızda kalsın Tanrım.