Çırpınmak Şiiri - Mehmet Taşdemir

Aklım dar görüşlerin çıkmazında
Tarifsiz sancılar çekip, çığlıklardan kısılan sesim boğazımı sıkan yağlı urgan ve gün ışığına hasret böceklerle arkadaş,
Daha önce yaşamamış insanlar da var bu çıkmazda
Ruhları karanlıkta hapsolmuş, varlıklarından habersiz
Şiirsel düğünler yaparlar
Aynı odanın içinde göz temasından uzak
Mutsuzlukları boş bakışlarından anlaşılan insanlar
Oysa bir çaba sarfedip ben buradayım nidaları aşılmaz özgüven dağlarına paralel uzanıyordu
Şikayet etmiyorum, sonum onlar gibi olmayacak
Zoraki bağlanmış prangalar bedenimin muhtelif yerlerini kapsıyor
Fikirlerim bağımsız, fikirlerim özgür lakin çırpınıyorum yavan gelen politik sözler karşısında
Uykumu getiriyor güzellemelerin ardından gelen sahte gülümsemeler
Alışıla gelen sözler, varlık arayışımın üstünde uçuşuyor
Ölümü kıskandıracak manzaralar var bu çıkmazda
Hayal etmenin ötesinde yalanlar, akıl oyunları
Hüküm giymiş hayvanları barındırıyor bünyesinde
Kısılan sesimden bir türkü yükseliyor
Baskılanmış, örselenmiş, darbeler görmüş bedenler
Kokuşmuş düşünceler saçıyor etrafa
Bunca hengamenin içinde bir ses duyuyorum
Bir ses, bütün haşmetiyle göğü inleten
Sesin sahibine bakıyorum boyu gölgesinde ufak
Yaklaştıkça tanıyorum sesin sahibini
Bir zamanlar aynı bünyedeydik
Hatırlamadığım bir ismi var
Neydi bu zihnimde çırpınışları deveran eden şey
bizi ayrı düşüren yozlaşmışlık neydi
Bulamıyorum, eski benliğimde kaybolmuş
İlmek ilmek havsalamda işli olan birşeydi
Hissettiğim, lakin karşılık bulamadığım
İki dudak arasında rakseden bir hece
Galiba mecnun aşk demişti
Evet ruhumun debdebesinde ki müthiş haz buydu
Ve kainatın işleyişindeki sebep...
Öyle ki tez vurmuştu bendeki kavuşmazlığı
Ve hasretin en koyu rengini getirmişti bana
Sıra dağlar kadar yüksekte uçan benliğim,
Derdest edilmiş yerde yatarken, kan tadındaki aşk bulmuştu beni
Bir yanımda aşk bir yanımda kıskanç ölümler vardı
Kopan prangalardan kalan bir hatıra...
Şimdilerde aklıma geldikçe dayanılmaz feryatlar
Karanlık odalara sinmiş rutubet kokusu ve zihin işkencem...
Tahammülümün kalmayışına şaşmıyorum
Ölüm müydü yoksa ölümden beter mi bilemedim
Bilemedim ayrı düştüğüm aşkın çarpınışlarıma ortak olduğunu
Debelenişimin getirdiği o yoksunluğun içinde yaltakçılara yenik düştüm
Kısılan sesimin terennümü ve çarpınışlarım kaldı elimde
Çırpınmak halliceydi kuru tıkırtılı hasretten...
Yaşayanların sonu ölülerin şöyleniydi çırpınmak...
Çırpınmak, miladını doldurmuş bir sancının adıydı
Ölümle tebelleş olmuş benliğimde.
Çırpınmak, çırpınmak atmayan bir kalbin orta yerinde...
Hayat, nefes ve aşk içinde... Çırpınmak.

Nâyî