Çırpınış Şiiri - Nevzat Dişçi

Bir gece vaktiydi, düşündüm durdum:
Bu ben miyim?
Bir ben miyim?
Ben bu muyum? diye
Garip duyguların enkazında çırpındım.

Mahkum edilişimi gördüm
Tekdüze bir yaşama
Saplanışımı, zifiri karanlığa
Veda edişimi; aşklara, sevdalara...
Batası törenin enkazında çırpındım.

Diriltmek istedim ruhumu yeni baştan
Mesih’in üflemesine eş
Kırmak, parçalamak, savurmak
Küskün bir yaşamın prangalarını
Çılgın hislerimin enkazında çırpındım.

Kahkahalar attığım da olmuştur
Yedi kıtayı gezmelerim
Kafdağı'nı aşmalarım da
Ak bir güvercinin kanatlarında
Uçuk hayallerimin enkazında çırpındım.

Kulaç atıp şu umut deryasında
Hesabını yaptım en mutlu yarınların
Atıp omuzumdan her ağır yükü
Mesut olacaktım, çocukça
Kuruyan ömrümün enkazında çırpındım.

Kurtulmak için yalnızlık girdabından
Ne dostluklar edindim, çıkar çarkında
Aşmak için ateş denizlerini
Hükümdar kıldım yüreğimi aklıma
Akılsız başımın enkazında çırpındım.

Anladım ki avutmuşum kendimi
Işık aramışım karanlık dehlizlerde
Hiç ummadığım bir zamanda
Baykuşlar tünemiş mesut yuvama
Kara talihimin enkazında çırpındım.