Çirkine Ölüm Bile Reva Değil

Eriyip yitip giderken seven canlar
Yaşanır birtakım serencamlar
Bu yazdıklarımı yalnız seven anlar
Çünkü bunlar aşkı ortaya seren anlar.

Bir adam varmış hiç sevilmemiş
Çirkinliğinden ötürü içi keşfedilmemiş
Gözlerini ufka dikip denizi dinlerken
Hatırladığı masalları hayal edermiş

Sonlar hep mutlu, iyiler hep kazandı
Bizim safta da hep bu inanç vardı
Eninde sonunda kazanacağını sanardı
Gözleri bu inançla cıvıl cıvıl yanardı

Birgün bir güzelle göz göze geliyor
Tabi bu çirkin-i alemin içi yeşeriyor
Kendi kendine "Güzel ile Çirkin"i anımsarken
Bilmiyor ki o güzeli ne prensler bekliyor

Gün gelecek güzel çirkini sevecek
Bu hadiseye tüm çirkinler sevinecek
Sanacaklar ki kendileri de sevilecek
Ama masal bitince gerçekler yeryüzüne inecek

"Selam" der, cesaretini toplayıp çirkin
Güzelin yüzünde ise bir gülümseme, pişkin pişkin
İçinden düşünür kim bu yaratık, miskin
Sanki üzerine de çadırını giymiş bir sirkin

Şu acınası an bir bitse
Yer yarılsa çirkin içine girse
Kulakları sağır eden sessizlikse
Bir şey olsa da kaybolup gitse

Duası kabul olur çirkinin, sessizlik bozulur
Güzelin ağzından sonunda sözcükler duyulur
Çirkin tersleneceğini düşünürken
Güzelin masasına kabul buyrulur

Çirkin yaşarken ânın heyecanını zirvede
Düz durmakta zorlanır oturduğu sandalyede
Hele kendini görünce güzelin göz bebeklerinde
Neredeyse kalkıp koşacak, derman bulsa dizlerinde

Birden emrolunur bizimkine: "Bak!"
"Sana ne demeli bilmem. Salak!"
"Ne hâlden anlarsın, ne kızlardan."
"Kendine gel, haddini bil. Ahmak!"

Uykuda mıyım, rüya mı bu? Hayır, değil
Öldüm mü, cenazem mi bu? Hayır, değil
Belki ölmedim ama bu yaşamak da değil
Bu hayatta çirkinlere ölüm bile reva değil