Cırılıp durma Şiiri - Ömer Kaplanoğlu

Elini vicdanına koy ve düşün
Kötü bir kader midir? Yalnızlıklar
Can, cana meftunken ayrı düşüşün
Din, iman vicdanla ne ilgisi var
Var kabul ederim ama ve kadar?

Eş, dost, konu, komşu acep ne derler?
Yerin kulağı var, duyup görürler
Daha ne sebepler ne bahaneler
Vuslata set olan asıl bu putlar

Efkâr efsunudur mel’un şeytanın
Yandıkça yansın der O tatlı canın
Gururun ve dünyevi kaygıların
Al sana nefsinden eksi kutuplar
Nefsine tapanı yalnızlık paklar

Karanlık geceye sarılıp durma
Aşksız bir başına cırılıp durma
Öteye beriye darılıp durma
Kapalı kapıdan döner umutlar

Hesabı Hakka ver kuluna değil
Birazda inleyen kalbine eğil
Sanki bu yaptığın hiç günah değil
Mutsuz yürekleri isyanlar kaplar
Dilin Şükür çekse de kalbin yalanlar

Evet, sırlar adamla paylaşılır
Sevgi, saygı, güven, vefa aranır
Yalnızlığa tek sebep bu sanılır
Diyenlerin yerden göge hakkı var
Bunlar masum bir avuç azınlıklar
Çoğunluğun başka hesapları var

Yalnızlık Allaha mahsus diyorlar
Kulun hamurunda sevgi, ilgi var
Payına düşeni alana kadar
İçini kemirip duracak kurtlar

Çolukmuş, çocukmuş inci, boncukmuş
Gezip dolaşmakmış sosyal grupmuş
Hobiymiş te! Aşkın yerini tutmuş
Züğürt tesellisi boş kuruntular

Bak! Her biri diğerini arıyor
Hoş sohbete, halvete can atıyor
Lanet gurur, korku engel oluyor
İflah etmez bizi bu riyakârlıklar

Ar, namus, erdemin ne ilgisi var?
Hadi var diyelim, ama ne kadar?
kendine yabancı be budalalar
Böyle zulüm hangi kitapta yazar
Ömer Kaplanoğlu/Kemer