Çırılçıplak Umutar Tükenmesin

Yanan sigaralardan habire dumanlar yükseliyor
Dudaklar dudak değil
Dudaklar sanki
Fabrika bacası
Of
Çırılçıplak umutlar
Tükenmesin
Yürekler
Köz tutmuş sönmüyor gayri
Her yer sanki
İki bin on sekiz Türkiye’si
Şu Silivri Cezaevi’nde
Her akşam
Baharı, yazı kışa çeviren
Soğuk bir mevsim var sanki
Her gün, günlük tutan
Siyasi mahkûmların
Gözyaşları sayfalara dökülüyor
Sonbaharda
Yere dökülen
Sararmış kuru yapraklar gibi
Nedense, her şiir yazdığımda parçalanıyorum ben
Şu ayyaş hıçkırıklarım, hep gözyaşlarıma karışıyor

Ey durmadan şiirler yazan, benim yorgun kalemim
Fotoğraflara bakıp hasret giderenleri mi?
Olmayan adaleti sorgulayanları mı?
Yâr yolu bekleyenleri mi?
Sayıma gelen
Gardiyan sürülerini mi?
Sorarsın benden
Beli etmesem de hep içim acıyor
Kelepçelerin bileğimden açtığı derin yaralardan ötürü
Yeter, üzme beni bu kadar, Mehmet’in sabrı yok bu düzene

Her odada sekiz ranza olan, şu cezaevi istif-istif dopdolu
Mahkûm sayıları kırkı aşan koğuşlarda
Çoğu yataklar yere serili
Özgürlükçü Demokrasi Gazetesi
Çalışanları
Barış isteyen Boğaziçi Üniversitesi
Öğrencileri
Mücadele Birliği Dergisi
Yönetenleri
Yattığım bu zindanda tutsaklar ben gibi
Burada
Ne gece, nede gündüz belli
Mazlumları, aydınları, şairleri
Mağdur olan
Her köşesi karanlığa dönen bu ülkede
Özgürlüğü, barışı, kardeşliği öldürenlere “yuh” olsun
Ağladığım duyulmasın, gözyaşlarım ıslatırken yanaklarımı

Mehmet Çobanoğlu
16.04.2018
Silivri