Çırak Kız Şiiri - Turgay Aladağ

Çırak kız kendinden saklar yoksul ailesini
Kimse bilsin istemez fakir mahallesini
Ellerine kına yakar gözlerine sürme çeker
Arabası olan oğlan hep aklında..
Hem spor hem üstü açık hem dört teker.
Çırak kız altın çağını yaşar.
Bir mağazada tezgahtar
Bir restaurantta garson bir atölyede makinacı
Bir şirkette telefonlara bakar
Yüzüne gülenlerin halini kendine sanır
Oysa selamlar altın çağa selamlar gençliğine
Arabası olan vede iyi giyinen oğlan
Onu sevdiğini söyler kulağına
Ve o güler...
Bu gülüş bir ağlamanın çığlığı gibidir.
Ah bir bilebilse... !
Tüm oğlanlar yalan oğlan
Arabası olan oğlan
Çırak kız açmaz kimseye kendini
Oltaya düşenler kaygılanır nafile
O kimseyi dinlemez
Doğru bildiği yolda yanlız yürür
Altın çağı sığdırır minik bir zamana
Kullanılmış kağıt mendil gibi atılır bir kenara
Sağlanmadan yürü diyenleri şimdi anlamıştır
Adı artık bir züppeyle çıkmıştır
Meğerse herkes bilirmiş yoksul ailesini
Tanıdık kim varsa altın çağından
Sırtını döner ona
Üstelik oğlan başka bir kızla gezermiş
Daha bir kaç gün sonra
Tüm suratlar asılır
Konuşmalar sesler sokuklar kesilir
Ev taşınır mahalleden
Başka yoksul bir semte.. .
Sevgiler dönüşür kine nefrete
Çırak kızın altın çağı çok gerilerde
Ah eder kan tükürür çırak kız ve ailesi
Gündüz renk kaçık, göz şiş, gece uyku
Katılaşırlar evvelcek ne sevgi kalır ne duygu
Öç almak ister herkesten çırak kız
Arabası olan oğlandan ve herkesten
Gündelik acıları boğarken onu bir yandan