Çırak Aranıyor Şiiri - Hüseyin Cayıklı

yıllar geride kalmıştı.geride kalan yılların günlerine bakınca bir kaç arkadaşla emindik birşeylerin değişeceğine.Azimliydik kararlıydık bir şeylerin bizi bulup bu karanlıktan kurtulacağımızı biliyorduk.yıllar geçip bu zamana gelince kafama bir balyoz düştü.evet birşeyler değişti değişen biz olmuştuk.değişen zamandı zamanla beraber sevdiklerimizde değişiyordu ne apansız bir süreçti bu sev sevil ve terket.istemeden terkettik bazı yerleri.büyüdüğümüz şehirden kaynaklanıyor olması gerek ki dostluk arkadaşlık marşları deniz kenarında söylenirdi.çamlıklarda kızlarla sevişmezdik biz meydanlarda büyüdük meydanlarda sevişip meydanlarda ölürdük.biz sadece buna inanmıştık.kısacası kaybetmeye.biz kaybetmeye alışmıştık.kaybeden hep biz olmuştuk.mazoşistlik değildir ama zevk alıyorduk artık acı çekmekten bir süreden sonra alışkanlık yapıyordu.biz kaybetmeyi lise yıllarında benimsemişiz o zaman tutturursan yazar olacağım diye kaybedersin tabi.her zaman kendimizi avuturduk şimdi olduğu gibi ne zormuş yaşamak ne zormuş birşeylere baştan başlamak.tekrar aşk yaşamak ne kadar yabancıymış bu coğrafyada ne kadar korkakça ne kadar korkuyorum aslında uzak bir aşka sevdalanmış bir yüreği intihara meğilli yürekle değiştirmeyi.şu kente baktığımda her tarafında ayrı bir acı ayrı kederler.bize türkülerimizi söyletmiyorlar bu şehirde.biz türkülerimizde kaybettik.şimdi diyeceksiniz bana bu kadar acı ne işi,bu kadar acı özgürlüğün emeğin tutsak kalmış sevdaların bu kadar acı bu sehrin kendinde var biz onun yanında yalan ama sadece bir sorun var bizim gibi olacak kısacası kaybedecek bir çırak arıyoruz son kuşağın temsili için...