dallar,
kışın çıplaklığında
yüreğim,
yalnızlığın koynunda
titreyip dururken
güneş,
dallara yaprakları
yüreğime aşkları yolladı
örtünelim diye
ısınalım diye...
rüzgar,
yaprakları
dansa kaldırdı güneşle
aşk,
duygularımı
şaha kaldırdı kişnercesine...
dallar,
çiçeğe durdu
güneşi fazla sevince
yüreğim,
deliye döndü
aşk meyvesini verince...
ne yazık ki...
çıplaklık,
doğanın ve insanın
değişmez bir kaderiydi! ...
Fikret Turhan-Yalova,
23.04.2015
Kayıt Tarihi : 23.4.2015 11:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
doğa ve insan birleşirdi çıplaklığın koynunda...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!