Zen düşer rahme Şiiri - Kanber İhsan Öcel

Titrek gözler altında

Titrekti kirpikleri

At gözlükleri takılı cehalete

Hep birden dönen koca başlar

Büyük günahları içinde yaşarken

Cehennemin sıcaklığını hafifleten

Secdeydi önünde

İç tesellisi

Kin ve nefretle titrerken aortları

Alinin kılıcı değildi elinde ki

Merhametsiz

Çıplaktı geldiğinde

şevkatsiz karşılayan eller

Merhamet gösterilmedi şeytana sonra

Bütün günahları atarak ona

Çekildi kenara iblis (insan)

Tanrı bunu neden yarattı

acaba

Ateşi onu yakmakla tehdit sayarak

Kafdağı ardındaki bütün başıboş kötülükler gürlemişti

Çıplak iki kol omuz hizasından

Bir çiftte bacak

Gerisi Tanrının bildiğiydi tek

Göğsünün gürültüsünü salmadan üstüne

Düşündü iblis

Dağla // kendi arasında kalanları

O doğuya dönük yüzünde aradı

Anlamı

bulmak telaşıyla

Çirkin halinde eller üstünde ki bedeni

Yaşadı dediler

Ödedi dediler bedeli

Kapı kulu

Ulak geldi //// gelmedi o

Kulak kabarttılar yola durup

Kınında duran dilde durmaz

Erdiler murada kavuşunca çıplak kollar

Sevgililerdi onlar

Zelyut tutnamayan İran dağlarından bağırdı

Kelebek kuyruklu engereğin hilesini bilen kuş

Artık onun yemeğiydi

Döngü böyle sürmekte

Döl yumurtayla birleşince

Zen düşer rahme

Hayırlı hayırsız kim bile

Kanber ihsan öcel