hayat akarken ağır ağır
kalemimin ucundan
yanlış bir yerde,yanlış zamanda doğmuş
yasaklı değirmenin..tutsak ışıkları
takılıyor gözlerimdeki dalgalara
ay ışığındaki sesi dinlerken dalgınlığım
dantel dantel kanıyor bir mendil
kalbime dokunan her gülüş
sevmeye çalışan karışıklığım
sanki kokusuz bir gül
avuçlarıma dolanan
sonbahar dökerken sırlarını öylece
dokunulmamış romanın satırları
dudaklarımdan düşürdüğüm seneler
yüreğimin parçalarını kaçırırken
bıçağı görmüyor ünlem
büyüyemeyen adımlarımdan mı..
yoksa kaderimden mi..
cam kırıklarına sinmiş
incecik telaşlarım
alışamadığım.uzaklığımın kollarında
kırların ölçemediği karanlık
sürüler..geçiyor şaşkınlığımdan
farkediyorum..kırık dökük ıslaklığımı
kelimeler.. hep aynı hızla bulanıyor
kapatıyorum gönlümün kapılarını artık
satın almadığım yaşamın..küçük mucizelerini
biriktiriyorum saatlerime
kaybettiğim dostlarımı dinlerken..
kendi heykelini yapmakla özgür yüreğim
duru bir deniz yalınlığında kalmalı
çıplak ayaklarımdaki sessizlik
Kayıt Tarihi : 29.11.2008 00:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
kırık bir kol hikayesi,hayatın ta kendisi..Ama bir türlü anlaşılamayan bir hikaye gibi hissediyorum kendimi,neden bilmiyorum ama ne zaman sevmeyi denemeye kalksam..yaralı bir kuşun çığlıkları yüreğim..Sevgi adına ne varsa..o kadar uzak ki bana..artık bırakıyorum kendimi kendime.Hayat değil ama insanlar yoruyor beni..Oysa aynaları okadar seviyorum ki ..
Saygılar... ++..
TÜM YORUMLAR (65)