Çıplak Ayaklarım bölüm...3

yol yorgunluğu açlık gözlerimin önünü karartmıştı yolculuk boyunca param yetmez diye hiç birşey yememiştim dolmuşa bindim beni barkalda indirdi indiğim yerde bir kahve vardı sormak için kahveye girdim tesadif ya bizim köyden birini gördüm ozamanlar on ayleye yakın adanada bizim köylü oturuyormuş.

bana akrabamızın evini göterdi zaten indiğim yerden uzaklığı beş altı yüz metre falan bulunduğumuz yerden gözüküyordu ve akrabamızın evini buldum varıp kapıyı çaldım assiye teyze kapıyı açtı oğlu ismail vardı beni görünce çok sevindiler assiye teyze aman oğlum sen ne geziyorsun burda diyerek beni içeri aldı hemen beni banyoya soktu bir duş al dedi oğlu ismailin kıyafetlerinden verdi duşumu aldıktansonra karnımı doyurdu ondan sonra sordu oğlum daha çok küçüksün nediye geldin buralara diye
bende ablamın yanına gideceğimi söyledim assiye teyze çok sevindi yavrum git ozaman belki sanada bakarlar kurtulursun dedi beni üçgün misafir etti assiye tezyenin dört çocuğu vardı iki kız bir oğlan babaları almanyaya gitmiş assiye teyze dört çocuğuna hem analık hemde babalık yapıyordu ve beni oğlu ismail le otobüs terminaline gönderdi bilet paramın üzerini tamamladı ismail manisaya biletimi aldı

Ve saat akşam dokuzda manisa otobüsüne bindim adanadan ayrıdım otobüs sabaha kadar yol aldı otobüsün mavini geldi burda inecksin manisaya geldik dedi indim otobüs devam etti gitti orda bir amcaya sordum dedim amca valliliğe nasıl giderim diye amca vilayete gitmen gerek dedi nerden gidilir dedim şu ilerden minibüsler gidiyor dedi benim param yok amca yürüyerek gidemezmiyim dedim amca evladım çok uzak gidemessin burası turgutlu manisa çok uzak dedi aynı elbistan otobüsünün yaptığını izmir otobüsüde yapmıştı izmire giden otobüse manisa diye bilet satmışlardı
insanlarda hiç ALLAH korkusu kalmamış küçük on yaşında çocuğu kandırıp yarı yolda indiriyorlar hiç vijdanları sızlamadan neyse orda minibüscülere durumu anlattım sağolsun beni manisaya para almadan götürdü işte buda insan beni parasız manisaya getirince biryerimi eksildi hayır benim hayır duamı aldı ölünceye kadar o insanı

hatırlarım ve her hatırladığımda sağolsun derim bu dualar onun ahretine yansıyacağını düşünüyorum.manisa garajlarında sordum vali yardımcısı nerde oturuyor diye

Orda adamın biri yavrum istasyon cadesi ordu evi karşısı yeşim apartman diye tam adresi tarif etti yürüyerek gittim ordu evini buldum karşısına baktım apartmanın kapısının üzerinde yeşim apartman yazıyordu hedefimi bulmuştum yüreğim kıpır kıpır ediyordu çok heycanlandım biryandan da içimde bir korku vardı ya aplam beni tanımayıp kovarsa ne yaparım diye. ama bütün olumsuzlukalrı göze aldım apartmana girdim posta kutularının üzerlerini okudum dördüncü kat yazıyordu merdivenlerden çıkmaya başladım ama kalbim yerinden çıkacaktı sanki yüzünü dahi görmediğim aplamı görecektim dördüncü kata geldiğimde kapıyı görünce hecanım dahada arttı biraz kendimi topladıktan sonra kapının ziline bastım

kapı acıldı saçları siyah genç bir kız çıktı buyrun kimi arıyorsun dedi babam yanağında bir ben olduğunu söylerdi baktım yanağında bir ben var aplamı tanıdım sen benim aplamsın dedim aplam kardeşim diye beni kucakladı on anki aplamın ağıdına feryadına hiç bir yürek dayanmazdı defalarca bana sarıldı beraber ağladık o anı hiç bir filim sahnesinde görmedim aplamın bukadar özlem dolu olduğunu hiç tahmin dahi etmemiştim kendimize gedikten sonra aplam sordu daha küçücüksün nasıl geldin buralara diye cevabımı vermeden tekrar ağlamaya başladık gözyaşlarımız sel oldu aktı adeta.

Sonra aplamın yalan söyledim buraya beni babam gönderdi diye aplam babama kahırlandı senidemi başından attı diye aplam beni bağrına bastı aslında bizim babamız bir anamız ayrı kardeşiz ama bana hiç hatırlatmadı anamız ayrı olduğunu aplam benden babamın anamın durumlarını soruyordu haklarında bilgi öğrenmek istiyordu bende anlatıyordum ben köylü dili konuşuyordum aplam ve ailesinin çok hoşlarına gidiyordu sonra aplam bana ders vermeye başladı nasıl konuşacağım hakkında işte şuna şu denir buna bu denir gibi bende onu can kulağı ile dinliyordum söyledikllerini hiç unutmazdım üç ay geçmişti bana çok iyi bakıyorlardı
bir gün dışarı yalnız çıkmak için aplamdan izin istedim evin yakınında bir park vardı parkta biraz dolaştım yoruldum bir banka oturdum orda bir adam yanıma oturdu abuk sabuk şeyler soruyor

bende cevaplıyordum beş dakika geçmemişti iki kişi daha geldi yanımıza direk bana kalklan ayağa dedi yanımdaki adamı soru sormadan kelebce taktılar adam hiç ihtiraz dahi etmedi sivil polismişler polis bana sen kimsin kimliğin varmı dedi bende hayır kimliğim yok ben vali yardımcısının misafiriyim dedim inanmadılar yanımdaki adamı tanıyorlarmış adam çocuk istismarcısı imiş bizi alıp emniyet müdürlüğüne götürdüler bir odaya ifade almak için soktular birde komser geldi adamın ceplerini masaya döktürdüler adamın cebinden birsürü suç aleti çıktı ve komser bana tekrar sert birşekilde sen bu adamın yanında ne yapıyorsun lan dedi ben yalan söylemiyorum bu adamı tanımıyorum ben vali yardımcısının misafiriyim inanmassanız valilikten sorun dedim komser bana inanmamış gibi eğer yalan söylüyorsan seni döverim lan çocuk dedi komser telefonu aldı valiliği aradı sorunca karşıdan doğru olduğunu anlayınca komser başladı yağ çekmeye işte sayın valim misafirinzi çocuk istismarcısının tuzağından kurtardık falan birsürü şeyler anlatı ve vali polislere teşekür etmiş beni eve götürmeleri için emir vermiş
polisler beni eve götürdüler bu durum bende suçluluk duygusu başlattı vali amca eve geldi olayı bana sordu olduğu gibi anlattım bana birdaha sokağa yalnız çıkmayacağımı söyledi ben olur amca dedim benim yüzümden aplama laf gelmesin diye korkmaya başladım çocukluk işte gitmeye karar verdim şimdi aplama gideceğimi söylersem beni göndermez para istemeyi düşündüm isteyemedim bir gün evden akşam vakti çıktım manisa otogarına gittim adanaya giden bir otobüsün mavinine durumumu anlattım elbistanlı olduğumu söyledim mavin beni otobüse bindirdi otobüsün arka koltuklardan birine oturdum adanaya doğru yola çıkmıştım cebimde beş para yok elimde hiç birşey yok.

Otobüs bir saat gittikten sonra turgutluda durdu ordan yolcu aldılar otobüste yer kalmadı otobüsün şoförü bana bilet aldınmı diye sordu bende mavine söyledim bindim dedim şoför bana kızdı hadilan in işağı evdenmi kaçıyorsun nesin dedi ben yok abi vallahi evden kaçmıyorum ben elbistanlıyım diye yalvardıysamda şoför beni dinlemedi aşağıya indirdi o gecenin karanlığında otobüsün gittiği istikamete yola düştüm turgutluyu dışarı cıktım gece yarısı gelip giden araba ışıklarında yolun kenarında sabaha kadar yürüdüm durduğum zaman üşüyordum onun için hiç durmadan yürüdüm salihliye geldim

ve ben durmadan yola devam ettim salihliyi geçince birkaç bahce ye girdim bahcelerde yiyecek olarak sadece lahana vardı o lahana bahcesini hiç unutamam hangi köyün kimin bilmiyorum ALLAh af etsin bir kaç lahana parçaladım yedim birazda elime aldım yiyerk yoluma devam ediyordum arkamdan bir komyon durdu hey çocuk nereye gidiyorsun dedi bende adanaya gidiyorum deyince adam yürüyerekmi dedi bende evet deyince adam güldü ozaman gel bin bede kuluya kadar gidiyorum dedi kulu neresi bildiğim falan yok ama yinede bindim biraz gittikten sonra bir tepede kamyoncuların durduğu bir lokantada durdu kamyoncu benim karnımı doyurdu kamuyoncu lokantanın sahibini tanıyormuş benim gitmek istediğim yeri söyledi işte gariban bir çocuk dedi ve lokantanın sahibi bana tatlı ikram etti yanıma oturdu ben tatlıyı yerken adam yavrum bak kimsen yokmuş gel burda benimle çalış sana aylık para veririm biriktirirsin dedi ben kabul etmedim yalan söyledim yok amca babamlar beni bekler sen beni adanaya gönderirmisin dedim adam tamam evladım şimdi şu karşı tarafa özkaymak otobüsü gelir seni ona bindiririm adanaya gidersin dedi kamyoncu amca tamam evladım bu amcan seni adanaya gönderir hadi bana müsade dedi ve kamyonuna bindi gitti allahım beni hep iyi insanlarla karşılaştırıyordu.bir saat kadar bekledikten sonra karşı tarafda bir lokanta daha vardı özkaymak yazılı portakal rengli bir otobüs durdu lokantacı amca gel yavrum dedi ve beni o otobüse teslim etti ve adanaya doğru yola çıktık otobüsün orta koltuklarından bir yere oturdum okadar çok yorulmuşumki otobüsün hiç durduğunu hatırlamıyorum uyumuşum otobüs adanayı geçmiş antebe gidiyormuş mavine dedim ben adanada inecektim şimdi ben ne yapacağım dedim mavin vallahi adanayı geçeli çok oldu bizimle antabe gidersin yarın geri dönüyoruz seni adanaya getiririz dedi

zaten başka çaremde yoktu otobüse parasız binmiştim bekleyen bir ailemde yoktu hayat beni nereye sürükler çaresiz oraya gidecektim sağolsun otobüsün mavini çok iyi bir insandı oda benim gibi yoksul gariban birisi olduğu belliydi ve antebe geldik yolcular indikten sonra otobüsün şoförü otele gitti ben mavinle beraber otobüsü temizledik akşam saatleriydi biraz çarsıda gezdik bir fuar vardı ama ne fuarı olduğunu bilmiyorum sanatcılar gelmişti acık havada konseri veriyorlardı mavin gel bizde girelim dedi girdik sanatcılardan bir tek belkıs akkaleyi unutamadım sahneye yakın bir yerde duruyorduk

parfiminin kokusunu halen hatırlarım ilkdefa bir sanatcıyı canlı olarak dinlemiştim sonra tekrar otobüse gittik mavin otobüsün yataklık kısmında ben beşli koltuğunda yattık sabah kalktık tekrar yolcu aldılar izmire gidiyorlardı beni adanada indirdiler gidecek bir kimsem yok yine assiye teyzeye gitmeyi düşündüm amma utandım gidemedim adana oto garında bütün gün bekleyince öz kaymak yazı hanesinde çalışan birinin dikkatini çekmişim bana yavrum kimin kimsen yokmu dedi bende kimsem yok amca dedim karnın açmı diye sordu evet amca çok acım dedim yazı hanenin karşısında bir küçük lokanta vardı beni oraya gönderdi arkamdan bağırdı sadece kuru fasulye ye ha bana fazla masraf açma diye çok şakacı bir insanmış sonradan öğrendim lokantaya oturdum lokantacı büyük bir tabak kuru fasulye getirdi yanında bir sepet ekmek bıraktı o kurufasulyenin ekmeğin tadını hiç unutamam ondan sonra onbeş günümü öz kaymak yazı hanesinde geçrdim yazı haneyi süpürüyordum getir götür işleri yapıyordum onlarda karşılık olarak karnımı doyuruyorlardı

bir gün bizim köyden birisine rastladım benden iki yaş falan büyük adı isaydı adanada abisi varmış kendiside otelde komi olarak çalışıyormuş bana dedi gel ali senide götüreyim otele bizim patrona getir götür işleri ve çaycılık yapacak biri lazımdı belki seni işe alır dedi bende olur isa gardaş gidelim dedim garajlardan ayrıldık beraber otele doğru yürüyüp giderken isaya köyü sordum ve benim hakkımda neler konuşuyorlar diye
isa dedi ali köyde senin kaybolduğun konuşuluyor ama anandan babandan hiç bir bilgim yok dedi ama benin gözümün önünden anamın babamın hüzünlü bir taplosu geçti çok özlemiştim neyse isa beni otele getirdi patronuyla konuştuk bana ayda yüz ellilira vereceğini söyledi kalacak yeri yokmuş burda kalabilir dedi ve ben otelde işe başladım otelin temizlik işlerini yapan fazilet isminde bir apla vardı benim kıyafetlerimi yıkardı sağolsun her gün duş alırdım yüzüme bir renk gelmişti tertemiz olmuştum herkes otelde beni severdi ama bütün gün otelde kalmak bana hapis olduğum hissini veriyordu çocukluk işte otelde bir ayı zor doldurdum aylığımı aldım otele hiç haber vermeden otelden ayrıldım hemde kaçarcasına çarşıdan üzerime bir kaçtane tişort aldım elbistan otobüsüne bindim akşam üzeri elbistana geldim hiç vakit kaybetmeden köye gitmeyi istiyordum babamı özlemiştim koşarak köyün minibüs duraklarına geldim bizim

köylüler minibüse biniyorlardı bende binmek istedim minibüsün kapısını tuttum ve geri binmekten vazgeçtim minibüsün içindeki köylülerin bakışları beni rahatsız etmişti yine bana hırsız gözüyle bakıyorlar sandım dönüp tekrar çarşıya doğru yürüdüm yürürken gözlerimden yaşlar dökülüyordu dört aylık köyden ayrı dolaşmak beni o küçük yaşımda büyütmüştü sanki olgunluk içinde bütün olacakları biliyordum köye gitsem kurtuluş olmayacağını döşünmüştüm
tekrar elbistanda bulaşık yıkadığım lokantaya gittim lokantanın sahibi bana oo aliimm hoş gedin diye karşıladı alim çalışmak için geldiysen hemen işe başla hemde garson olarak sen bayağı büyümüşsün dedi şakir abiyi sordum sakir burdan ayrıldı dedi ozaman benim için iyi olmadı nerde kalacağım pıroplem olacaktı ve ogün yöğmiye hesabı işe başladım karşıda bir otel vardı yatak fiyatını sordum tam bir günlük yatak parası benin yüğmüyemdi başka hiç altarnatif olarak kalacak bir yerim yoktu yöğmiyemi verip otelde kalıyordum yani karın dokluluğuna sabahtan akşama kadar masa topla sil ayaklarım ağrırdı on beşgün geçmişti lokantaya her gün bir adam gelir yemek yerdi ve benim elimin çabukluğu hizmetim davranış biçimim hoşuna gitmiş adam bana sen nerelisin diye sordu ben iğde köyündenim dedim hayır inanmam senin gözlerin yeşil saçların sarı çok kibar konuşuyorsun kesin elbistanlı veya köylüsü değilsin dedi
ben duğru söylüyorum abi iğdeliyim amma kimsesizim dedim allahalla dedi şaşırdı bana dedi bak kocum ben yapalak köyündenim adıma hacı mıstık derler benim yanımda çalışırmısın dedi ben abi ne iş yapıyorsun diye sordum benin üç tane otobüsüm var otobüste mavinlik yapacaksın işte yaptığın garsonluk gibi hizmet işi yolculara kolanya tutacaksın su isteyene su vereceksin otobüsü temizleyeceksin sana lokantadan alldığın paranın iki mislini veririm dedi ben dedim iyide abi ben lokantaya gireli onbeş gün oldu patronuma ayıp olur dedim adam ben patronunu tanıyorum konuşurum izin verir sana sen orasını bana bırak dedi
konuştuk patron ali oğlum senin gibi elaman bulamam amma senin için bu adamın yanı daha iyi olur git ben tanıyorum sana kötülük gelmez yeni işin hayırlı olsun çalış yavrum dedi sabah saat on çivarıydı hacı mıstık abi bana akşam saat dokuzda ankaraya gideceğiz garajlara gel dedi lokantadan ayrıldım otele bir kaç tişörtüm vardı onları almak için gittim odamda yatağımın üzerine oturdum yüzümü ellerimin içine aldım anam babam küçük kardeşim bekir kardeşim

küçüktü birde görmediğim kardeşim daha olmuştu adını ölen kardeşimin ismini koymuşlar hepsi gözümün önüne gedi ağladım ağladım gözyaşlarım sel oldu ardan beş aygibi bir zaman geçmişti çok özlemiştim aslında köyümüz uzak biryer değildi amma gidemiyordum gururumu kıramıyordum küsmüştüm sanki bütün köye otel odasında kendi kendime bir karar aldım dedim oğlum ali okula gidemedin bu otobüs işini okul kabul edeceksin türkiyeyi dolaşarak insanlarla içiçe olarak hayat inüversitesini okuyacaksın dedim

Otobüste mavinlik hayatım başlıyor

Hep kendimi boşlukta his ettim tutunacak bir dal sığınacak liman aradım bulamadım fırtına hep kendi istediği yere sürükledi beni bende mücadele etmiyorum kuvvetli esen fırtınayla istediği kadar sürükleyip götürsün beni deryada ummanlara elbet birgün kendiliğinden dinecek dinmeden öldürse bile beni fırtına cesetimi yemez balıklar elbet getirecek kuytuda bir kıyıya.otelden ayrıldım akşam saat sekizde garajlara geldim oniki yaşındaydım benim için yeni bir hayat başlıyordu.ya allah deyip işe başladım Ankara yocularının bağajlarını simsar sagup abiyle aldık ama sagup bana durmadan tembihliyordu bu valiz kayseride bu cuval kırşehirde bunlar kırıkkalede şunlar ankarada bürsürü değişik yerlerde inecek bağajlar vardı ama ben hiç otaraflara gitmemiştim nebileyim öyle sagup abiyi dinliyordum ama sagup benim anlamadığımı anladı hacımıstık abiye söyledi hahu hacımıstık bu daha çocuk bu işi yapamaz dedi hacımıstık abi tamam sagup biliyoruz biz ona öğretiriz sen merak etme dedi saat tam dokuz oldu otobüs hareket etti ozamanlar şoförlerin havalı bir duraktan kalkışı vardı tam gaz vererek hızlı bir şekilde yolcu savuşturanların gözünün önünden bir anda yok olurdu sanki goca otobüs öyle hızlı bir kalkışla Elbistanı çıktık hacımıstık abi beni yanına çağırdı hadi ali yoculara kolanya tutbakalım dedi.tamam abi deyip kolanya şişesini aldım elime gayet sakin güler yüzlü kolanya tutmaya başladım ben yolculara karşı güler yüzlü olunca kolanya tuttuğum insanlarda bana gülümseyip teşekür ediyorlardı sağolasın diyorlardı bu durum benim çok hoşuma gitmişti insanlarla bir iletişim diyalok içine girmiştim kendi kendime dedim ali işte okulu buldun şu koltuklarda oturan insanların her birini öğretmen gibi gör her birinden birşeyler öğren bu insanların içinde her meslekten her daldan insanlar

var yoculuk sırasında insanların canı sıkılır konuşmak isteyeni arka tarafa çağırıp konuşabilirim onun bilgilerinden ne iş yaptıklarından yararlana bilirim diye düşünüyordum

o esnada arka koltukta uyumuşum çocukluk işte otobüs daha otuz kilometre gitmiş gögsunun cardak kasbasına girmiş ordan üçtane yolcu almışlar sonra hacımıstık beni arka koltukta sallayıp uyandırdı kalklan puşt mavin adam uyurmu sen nebiçim mavinsin diye şakacı bir uslupla kızdı çardakdan üç yolcu aldık gögsun ilçesini geçtik kayseri istikametine gidiyorduk hacı mıstık abi beni yanına çağırdı gel otur şöyle yanıma dedi hostes koltuğuna oturdum bana sorular sormaya başladı bu köyden sonra hangi köy geliyor diye ben ne biliyem hacımıstık abi daha önce hiç buraları görmedim ki diye söyledim dedi bak ali yanımda oturacaksın uyuma yok bütün geçtiğimiz köyleri takip et bir dahaki sefere yine soracağım öğrenmen lazım yoksa bu işi yapamazsın dedi beni bir sıkıntı bastı ama ben olur öğrenirim hacımıstık abi dedim hacımıstık abi bana çok yardımcı olarak otobüs mavinliğini sağ olsun çok emek vererek öğretti aradan bir yıl gibi zaman geçmişti artık gözüm açılmıştı Elbistanlılar otobüs camiası beni konuşoyordu eli çabuk güler yüzlü konuşmasını bilen bir mavin olduğumu söylüyorlardı bazı otobüs sahipleri hacımıstığın yanından çıkıp kendileri ile çalışmam için daha fazla para teklif ediyorlardı

ben hiç birini kabul etmedim çünkü hacımıstık abiye nankörlük yapamazdım neyse artık köyümü unutmuştum yakındı ama hiç gitmedim aradan bir buçuk yıl geçmişti birgün maraştan Elbistana geliyorduk otobüsün orta koltuklarından birinde bizim köyün muhtarı ökkeş hüseyini gördüm onunla ilgilendim bana yavrum kendini kurtarmışsın aferim dedi süseyin amca bu yoculuğumuzu köyde anlatıyor köylüler halel olsun çocuğa gitti birdaha köye gelmedi demişler köyde benim iyi ünüm yayılmış ondan sora köyde kimin başka şehirde yakını var kimin askeri var askere para mektup yakınına eşya göndermek için gelir beni bulurlardı bende hiç yapamam hayır demezdim sanki vazifeymiş gibi yapardım gitmediğim şehirlere arkadaşlarımla gönderirdim bu hizmetlerimle köyüme gitmeden köylüye kendimi sevdirmiştim

o hırsız ali köyde unutulmuş çok düzgün iyi bir insan olmuştu bir gün karşılaştığım bir köylüden bir haber aldım adeta yıkıldım babam enküçük kardeşim ömeri evlatlık vermiş adressiz isimsiz birilerine sadace ipucu olarak hamamcılar diye birileri Elbistanlı ama dışarda oturuyorlarmış ben bu durumu duyunca çok üzüldüm ama biryandanda sevindim o ananın babanın yanında kalıp öleceğine hiçdeğilse hayatta kalır nasıl olsa ben ömeri sonra bulurum diye düşündüm babam öyle bir adamki gayıtsızmı desem zavallımı desem bilmiyorum benim elbistan gibi yakın bir yerde olduğumu biliyor gelip bana ne yapıyorsun oğlum diye sormadı kendi kendine benim kurtulduğuma sevinirmiş yavruma bir babalık yapadım alime çok çektirdim dermiş ve kahrolurmuş ben bunları köylülerden duyardım babamı özlüyordum görmek istiyordum ama inadım galip geliyordu bir türlü gururumu kıramıyorurdum

hep babam gelsin beni bulsun neden gelmiyorsun seni özledik falan deyip bir tokat atıp götürmesini bekledim ama yok işte benim babam öyle bir insan kızamıyorum zavallılığı boynumu büküyordu insan yavrusunu aramazmı birgün eve yavrusu gelmese ciğeri yanmazmı yanar ama babada hak veriyorum üç yavrusunu evlatlık vermiş benide onların acısının yanına eklemiş ne fark ederki Dört yılım geçti aradan anamı babamı köyümü görmedim onaltı yaşına basmıştım artık gittiğimiz yolarda askerler kimlik soruyorlardı kimliğe ihtiyacım vardı içimden bir dua ettim ALLAHIM şimdi babam gelse hem babamı görsem hemde şu kimliğimi çıkarttırsam diye inanın aynı gün elbistan garajlarında otobüs temizliği yapıyordum ardadan bir saat geçmemişti otobüsün içinde yancama doğru başımı çevirdim baktım dışarda babam gözleri ıslak birşekilde bana bakıyordu babam diye aşşağıya indim eline çöktüm sarıldık ağladık allahım duamı hemen kabul eti babama kavuştum ordan bir çay ocağına oturduk dertleştik babam çok şaşırdı büyümüşsün kocaman adam olmuşsun oğlum dedi
anamdan kardeşlerimden anlattı tabi insan yüreği dayanmaz anlattıklarına o gün içimde buztutan hasretimden bir parça kopmuştu erimeye yüztutmuştu bunu his ettim bıraz olsun ağlayarak rahatladım babamı görünce sonra çay ocağından kalktık çarşıya gittik biraz yiyecek alışverişi yaptık birazda para verdim köyün minübüs durağına kadar götürdüm babama yarın yine gel beni nüfusa düşür dedim babam olur oğlum dedi vedalaştık ve ertesi gün babam geldi beraber

bir arzu halciye gittik ve bir dilekce yazdırırken arzu halci babma sordu amca buçocuk kaç yaşında diye babam tam tarih olarak biliyormuş 02.10.1965 dedi ama ben arzu halciye 02.10.1966.tı yazmasını söyledim amacım askere bir yıl daha geç giderim diye düşündüm
ve arzu halci benim dediğimi yazdı beraberinde kardeşlerim bekir ile cumayıda nüfusa düşürdük ve böylece kimlik sahibi olduk babamı ikinci dafa görmem bütün hırsımı dindirmişti babama dedim hadi baba köye gidelim babam tamam oğlum dedi dört yıl ardan sonra ilk defa köye gidecektim birden heycanlandım ve hiç vakit kaybetmeden köye geldik bana evimizin sokağı hiç değişik gelmedi ve kapımızın önüne geldik anamın sesi geliyordu anam yine hastalanmış eskisi gibi kendi kendine konuşuyordu içeriye girdim zavallı anam benim gediğimin farkında biledeğil sanki kimse gelmemiş gibi yüzü duvara dönük konuşuyordu
dedim anam bak bengeldim oğlun ali dedim hiç beni duymadı bile konuşmasını kesmedi yanında kardeşlerim bekirle Cuma ayaklarında don bile yok gözüme baktılar beni tanımadılar ağlamaya başladılar bunların içler acısı durumuna iki saat ancak dayana bildim ikisaat boyunca ağlamaktan gözlerimin önü morarmıştı evden çıktım mahalleden çok hızlı bir şekilde koşarak ayrıldım kimse beni görmesin diye köyün minübüsüne binmedim köyden birkilimetre uzakta başka köyün yolu geçiyordu orda bir minübüs durdurup bindim Elbistana gedim yalçın otelinde kalıyordum odama girdim yine ağlamaya başladım bu geçen dört yıl içinde bir sürü memleket gördüm böyle bir dırama raslamadım ALLAHIM bu ne biçim yoksuluk bu ne biçim çaresizlik yok yok eşi benzeri artık ailem için çalışmam gerektiğini anladım onlara rahat bir hayat sunamazdım ama en azından karınlarını doyura bilirdim onun için daha çok çalışıp huzulu masraf yapmamam gerekliydi
otelde kalmamaya karar verdim otele verdiğim parayı babama vermek istedim çünkü babamın benden başka tutunacak dalı olmadığını anladım babama ayda bir gelip benden para almasınnı söylemiştim o günden sonra otobüste yatıp kalkmaya başladım zaten yatak yüzünü fazla gördüğüm yoktu bir şehirden gelip diğerine gidiyordum babama aileme bakmak bana gurur veriyordu sanki bir vijdan azabından kurtulmuş gibi his ediyordum ben kendimi hiç düşünmüyordum çünkü artık ALLAHIN yardımı ve benim kazandığım doslarımın sayesinde açkalmayacağımdan çok emindim türkiyede bir çok ilde arkadaşlar edindim beni çok seven doslarım oldu hepsini otobüste tanıdım yolculuk boyunca sohbet ederdim onlarla
çok memurlar ve her meslekten insanlarla tanıştım mesela ankarada çok önemli bir kurumda görevli memurla tanıştım bana nezaman ankaraya gelirsen yanıma gel bir çayımı iç derdi bende giderdim çayını içer bana ankarayı gezdiridi işte bütün tanıştığım doslarım böyleydi hemde yüzlerce otobüs mavinliğinde atın üstünde sinek misali gidip gelmedim ne demiştim bu işe başlarken ben otobüsü okul kabul etmiştim ve otobüs benim okulum oldu okadar güzel şeyler öğrendimki saymakla bitmez yolcuların yüzünden anlardım nasıl bir his içinde yolculuk yaptıklarını
aylesinden ayrılıp gurbete gideni hastası olup hastaneye gideni sevdiğine kavuşmak için yola çıkıp yolun bitmeyeceğini düşünen aşıkları yetişemezsem işimden olurum diyen insanları askere gidenleri teskereyi alıp dönenleri evinden kaçan çocukları ve kadınları bir bakışta tanırdım

Bir anımı anlatmak istiyorum bir gün istambula gidiyorduk Elbistandan otobüs hareket etmek üzereyken siyah peçe içinde bir kadın otobüse bindi kadın bilet almamaştı otobüs Elbistanı çıkınca yanına vardım nereye gidiyorsunuz diye sordum kadın kardeşim istambula gidiyorum ama param yok n molursun beni indirme dedi kadın yüzünü gizlemişti ben tamam apla sonra konuşuruz dedim ben diğer yolcularla ilgilenmeye başladım gögsun ilçesine geldik kadın otobüsün güksun için ayrılmış koltuğa oturmuştu kadına rica ettim arka tarafta boş yer olduğunu söyledim kadın kalktı arkaya benim oturacağım koltuğa oturdu otobüsün iki şoförü vardı biri otobüsü sürüyor diğeri şoförün yanındaki hostes koltuğunda oturuyordu beni öntarafa yanlarına çağırdılar
o kadın kim diye sordular bende yolcu dedim parasını aldınmı dediler bende hayır parası yokmuş dedim şoför hayır canım öyle bedava götürülürmü parası yoksa gayseride indir gitsin dediler aslında otobüsün asıl sahibi hacımıstık abi yoktu o olsaydı bana hesap sormazdı kim inmiş kim binmiş parası varmı yokmu diye bu şoförlere sözüm geçmiyordu tekrar kadının yanına geldim dedim apla şoförler seni kayseride indirmemi söylüyorlar şimdi ne yapacağız dedim kadın bana yüzünü açtı gardaşım n olur beni indirme ben hiç biryer bilmem

diye bana yalvardı zaten ben anlamıştım birilerinden kaçtığını zavallı kadının gözlerinin pırıltısı sönüktü ağlamaktan yüzünün solgunluğu çektiği acıları çileleri anlatıyordu haline içim acıdı dedim apla şimdi senin paranı ben ödeyeceğim yalnız bizim şoförler senin evden kaçtığını anladılar senden yararlanmak isterler sakın onlara bu fırsatı verme paranı ödemiş bir yolcu gibi davran diye söyledim kadın tamam gardaşım dedi ben tekrar şoförlerin yanına gittim kendi cebimden kadının yol parasını çıkarıp verdim şoförler nasıl verdi parayı diye sordular kayseride seni indiririz deyence çıkartıp verdi dedim inanmadılar bu kadın ne ayak orospu falanmı diye sordular bende yok istanbulda bir işi varmış tekrar bizimle dönecekmiş dedim tamam tamam inandık dediler
kadını ikna edip tekrar benimle Elbistana geri getirmeyi düşünmüştüm kadının tek başına bilmediği koca istanbula kaçmakla çok büyük bir hata yaptığını anlamıştım otobüs kayseriyi geçmişti kadın otobüsün arka kapı dibindeki koltukda oturuyor bende kapı merdiveninde ayakta duruyordum mesafemız çok yakın kadına sordum apla biraz dertleşmek istermisin beni kardeşin say hiç çekinmeden neden istanbula gidiyorsun kimden kaçıyorsun bana biraz anlat dedim kadın bana hikayesini anlatmaya başladı aynen şunları söylüyordu kardeş ben Elbistanın falanca köyündenim Elbistana orta okula gidiyordum Elbistanlı birine aşık oldum oda beni sevdiğini söylüyordu evlenmek için karar verdik gelip beni babamdan istediler babam abilerim karşı çıktılar daha on altı yaşındasın diye ben babamları dinlemedim bu adamla kaçtım babamlar beni evlatlıktan ret ettiler bizimle barışmadılar evliliğimin iki yılı güzel geçti anlaşıyorduk sonra kocam beni dövmeye başladı hergün öldüresiye dövüyordu suçumu bilmiyordum her sözüm ters geliyordu kimseye derdimi anlatamıyordum

babamlardan korktuğum için köyede gidemiyordum sığınacak kimsem yoktu artık canımı alıp kaçmak istedim sadece şu ızarımı giydim terminale geldim ben hangi otobüs olursa olsun binmek istiyordum istanbul otobüsünü özelikle seçmedim bu otobüs istanbula değilde izmire gitse yine binecektim Elbistandan kurtulayımda neresi olursa olsun fark etmez dedim evden çıkarken ben dedim abla babana gitmeyi deneseydin aradan uzun yılar geçmiş kocandan ayrılacağını söyleseydin belki seni af ederdi dedim ne bilim kardeş bana olan hırsları geçmemişdir diye düşündüm dedi
ben dedim apla peki çocuğun varmı diye dedi yok kardeş beni zaten bu yüzden çocuğun olmuyor diye dövmeye başladı dedi ben dedim peki doktora falan gitmedinizmi diye hayır kocam doktora gitmeye utanıyor dedi ben olayı anladım aslında zavallının hiç bir suçu yoktu ama zavallı kadın yinede suçu kendinde buluyordu benin çocuğum olmuyor diyordu Devam edecek Ali Şahin (Elbistanlı)