Cinnetimde boğuluyorum.. Şiiri - Serhat ...

Yaşamanın getirdiği o ağır yokluk
Bilmem nerde biter bu arayış
Kimin kollarında son bulur
Nerdesin kahır-olası ey sükûnet
Cevapsızlığı(mı) n cevabı nerdesin?

Varlığın sebebine ilişkin o soru, nedir bu doyumsuzluğum, yetmeyen sen misin, yoksa ben mi asılsızım..Sarsıldıkça bütün caziben ve de,
şehvetinle ey hayat, uysallığım sendeleniyor bir kar tanesiyle, coşup koşuyor karakanlarım her yanımda deli taylar gibi..

inan ki..
yorulmam seni aramaktan,
isterse akıbetime sinsin ölüm
sormadan karşılarım sahipsizliğini..

ey sükûnet…

sorgu saatlerinde sır,
hep aynı menzili taşlar,
kalbimi deşen bu kahır
hep aynı yaradan kanar.

Ey yırtılmış ahitlere dökülen mürekkep, cinnetim damarlarımda seyre dalar kansızlığımı, nedir kesilip bitmeyen bu arayış? ..kirlendi delişmen benliğim, yüzülmüş derisi yüzümün, pastel renklerle çizilme devrik bir devir, varlığımın saatlere isyanı şu patavatsız coşmalarımda…nerdesin, ey kahrıma kahır-olası sükûnet! ..

Bir haykırışın eşiğinde boğulurken sesleniyorum, kanıma cinnetimin sızması kadar apansız..
Ben şiirlerde değil,
Gerçeğin kentinde kaybolmuş bir yitiğim..

Ey sükûnet!
Dağlar olsan pervasızca arşınlarım her yanını
Taşkın nehirler olsan
Ruhuma damar eylerim seni..
…benim kendime isyanım var, sitemkâr bir şairliğin şiirine hece oldum
Zararım bahtımda yol alır,
durağan zamanların akıntısı payitaht kurar bağrıma..

ben…
benliğimde sevdayı suya salıp, dağları ve nehirleri yüreğine meskûn eyleyen, ardına bakmayan deli
tutan da vurulur,
kaçan da…

cehenneme koşanlara ihtarım var
durun, durun..
durdurun bu yolsuzluğumu
uysallaştırın beni..

ben semâha durmuşum orta-doğunun kalbinde,
sakının durdurmaktan beni,
bu kirli benliğim,
arınsın kıyamet artısı tortularından…

neden her fecre doğduğumda yönüm orası, yüzümün yönelmeleri hep yanı mukaddes taşlara… ezmelerin ifade edemediği bu ağlayış, bir taşın serzenişinde kanayan ruhum, hazan kusar bu kentin eşiğine…