Cinnet ve Vicdan Üzerine

Eskiden benim yalnız ve güzel ülkemde sadece kan davaları vardı, doğuda, batıda, kuzeyde, güneyde, içeride, dışarıda her yerde kan davalıları vardı. Davalı insanların dostu belli, düşmanı belliydi. Canı yanan insanlar, can yakmadıkça rahatlayamıyorlardı. Çok şükür kan davaları azaldı derken bu ülkede her an piskopata bağlamaya meyilli insanlarımız yeni bir şey keşfetti. Cinnet... Bunalan, sıkılan, strese giren, maddi manevi sıkıntıları olan en sakin, en mülayim, en efendi insanların bile sürüklendiği psikolojik bir uçurum haline gelmeye başladı cinnet. Memleketi öyle bir hale getirdi ki siyaset, ekonomi, zihinlerdeki bölünmeler ve akıl tutulmamaları, hepimiz ne yazık ki potansiyel bir suçlu ve mağdur adayı haline geldik. Bu ülkede, sabah evinden çıkan en masum bir vatandaşın bile işlediği bir cinayetten yada başka benzeri bir suçtan dolayı evine dönmeme ihtimali var. Çünkü insanların her gün evde, iş yerinde, sokakta, trafikte, hastanede, devlet kurumlarında, özel kurumlarda ve hatta camide, cemevinde, kilisede yani her yerde kavga etme ihtimali, ölme, öldürme ve öldürülme ihtimali var. Bir kavgayı ayırırken ölme, balkonda otururken ölme, sokakta yürürken ölme, dolmuşa, otobüse binerken ölme ve daha bir sürü ilginç nedenden dolayı ölme ihtimali var. O kadar çok absürt ihtimal var ki ihtimalleri say say bitmez. Ölüm Allah'ın emri, amenna. Fakat bu ölümleri fıtrata veya ihmale bağlamak, kader diyerek insanları avutmak, ne kadar doğru bir hareket olabilir ki? Böyle kolay bir çözüm yolu sadece yeni fıtratlar, yeni ihmaller ortaya çıkarır. Ne yazık ki hepimiz potansiyel bir suçlu yada potansiyel bir mağduruz. Sabır ve şükür kelimesi artık sadece dualarda var. Ne yazık ki; insan dostunun ve düşmanın belli olduğu o eski günleri bile özlüyor. Aynı yastığa baş koyanların, aynı katta oturanların, aynı iş yerinde çalışanların bile birbirine güvenmediği, güvenemediği bir ülkede yaşıyoruz. Suçu sadece siyasetin ürettiği gerginliğe yada üretemediği ekonomiye yüklemek, sadece suçtan kaçmak, suçlulardan kaçınmaktır. Suçlu benim, sensin, o, biziz, sizler, hepimiz. Hepimiz kendimize çeki düzen vermeliyiz. Toplum olarak aklımızı başımıza almalıyız. Öldürdüğümüz ve yaşattığımız her insan, her hayvan, her bitki yani her canlı, sevdiğimiz, sevdiklerimiz aslında. Oscar Wilde ne güzel söylemiş, ...''Herkes öldürebilir sevdiğini, Ama herkes öldürdü diye ölmez!''...Ölmeye ve öldürmeye devam etme artık! Benim yalnız ve güzel ülkemin insanları, sevgi, saygı, sabır, şükür, akıl, vicdan, hoşgörü ve kardeşlik yolun olsun, yoldaşın olsun. Bir anlık öfke ile bir ömürlük yaralar açma artık!

Tuğrul Özdemir
GGGG